بریده‌ کتاب‌های رضوان سمیعیان

من، زائر دائم این خاکم_ که زادگاه من است و عاشق امر بَرِ این خاکم_ که میهن من است این سرزمین معطر، با اسبان شرور و دختران خوبروی با دلوهایی که آب در آن ها لبپَر می زند با آتش و خشم و گناه و درد سرزمین مقدس من است_ ... و چه ترحم انگیزند آن ها که عاشق کامل زادگاهشان نیستند و چه خشم انگیزند آن ها که از میهنشان همان گونه نام می برند که از یک ستاره ی دور...

سکوت کردن، گاهی اوقات ، دروغ گفتن است_ دروغ گفتنی بزدلانه و ریاکارانه...

از تمام دروازه ها آن را باز بگذار که دروازه بانی ندارد، و یک طرفه است به سوی درون. از تمام خنده ها آن را بستای که جانشین گریستن شده است.

روزی امیرالمومنین در حضور مردمِ بسیار از اصحاب خود _ که بعضی شاکّ و بعضی مخلص بودند_ گفت «ای میثم، پس از من تو را بگیرند و آویخته می شوی. و چون روز دوم شود، از دهان و بینی تو خون روان شود _ چنان که ریشِ تو را خضاب کند. و چون روز سوم شود حربه بر پیکرت فرو برند و از آن، درگذری. پس در انتظار آن باش. و آن جای که تو در آنجا آویخته شوی، بر درِ خانه ی عمرو ابن حریث است و تو یکی از ده نفر هستی که مصلوب گردند و دارِ تو از آنها کوتاه تر و تو به زمین نزدیک تر باشی. و من آن درختِ خرما که تو را بر آن آویزند، به تو بنمایم.» پس از دو روز آن را بنمود و میثم پیوسته نزدیک آن درخت می آمد: نماز می گذارد و می گفت « چه مبارک نخلی! من برای تو آفریده شدم و تو برای من روییدی.»