بریده‌های کتاب علیرضا

یک بار می‌پرسیدم محل وضو گرفتن کجا است،...یکی از آنها پاسخ داد: به سمت گوشه (یعنی گوشه‌ی سلول). با صدای بلند گفتم : بله، گوشه‌ی سلول همواره قبله است! و این کنایه است از توجه قلب انسان مومن به خدا؛ کنج سلول همواره همراه با یاد و نام خدا برای مومن است و مثل حرم الهی و مکه است که به تعبیر قرآن در سرزمین برهوت واقع شده.

اما اگر ما به گذشته برگردیم، اگر مردای آلمانی به گذشته برگردن، اگه مردای بریتانیایی برگردن و اگر ژاپنی‌ها و فرانسوی‌ها و تمام مردان دیگه برگردن، یعنی با تمام گفته‌ها، نوشته‌ها، نقاشی‌ها، فیلم‌ها، سوسک‌ها، سنگر‌های تک نفره و خونمون، به گذشته برگردیم، نسل‌های بعدی همیشه محکوم‌ان که گرفتار هیتلرای آینده بشن. این جوری هیچ‌وقت پسرا از جنگ متنفر نمی‌شن و عکسای سربازارو توی کتابای تاریخ نشون نمی‌دن و به اونا نمی‌خندن. اگر پسرای آلمانی یاد گرفته بودن که از خشونت متنفر باشن، هیتلر مجبور بود بره برای خودش ژاکتشو ببافه.

خانم لستر! انتظار پاسخ به این نامه را ندارم. توی این دنیا بیشتر از هر چیزی دلم یک جواب می خواهد، اما حقیقتا منتظر جواب نیستم. می‌خواهم یک حقیقت را بدانید. اگر عشقم به شما مرا به یک غم جدید و بزرگ بیندازد واقعاً سزاوار آن هستم. شاید یک روز عاشق خطاکار خودتان را درک کنید و ببخشید.

...اما می‌دانید به چه چیزی فکر می‌کنم؟ فکر می‌کنم عشق، تماس است اما نه واقعا یک تماس.

من تنها هستم. در هر صدسال یک‌بار لب هایم از هم باز می‌شوند تا کلامی بگویم. صدای من در این خلأ ملال آور است و هیچ‌کس آن را نمی‌شنود... شما نیز ای آتش های رنگ باخته، صدای مرا نمی‌شنوید... مرداب متعفن شما را پیش از سپیده‌دم به دنیا می‌آورد و شما بدون فکر، بدون اراده و بدون هیچ هیجانی تا صبحگاه سرگردان و آواره‌اید.

در گوشه و کنار این شهر انتهایی، اشباحی نشسته و ایستاده و یا در حال حرکت اند. این‌ها هر کدامشان تندیسی هستند از انسانِ در پایان. ما به وسعِ ریتم داستان از کنارشان می‌گذریم. پیرمردی با ریش بلند در آغوش یک مجسمه مادر، پستانکی را می‌مکد.

من گاهی چنان خودم را بر می‌انگیختم که انگار عمدی در کارم بود. عقل و دلم را طوری فریب می‌دادم و به شورش در می‌آوردم که گویا واقعاً او کاری کرده و از دستش ناراحت شده‌ام. مدتی به همین منوال می‌گذشت، اما نفرت و ناراحتی‌ام هرگز پا نمی‌گرفت و در وجودم ریشه نمی‌دواند. بله، خودم هم احساس می‌کردم که انگار این کارهایم فقط بازی است.

نیل، گفت: «یه پنی می‌دم که بدونم تو سرت چی می‌گذره؟» تاد سرش را تکان داد و گفت: «حتی اونقدر هم نمی‌ارزه.»

آرزو می‌کنم که آسمان سعادتت همیشه نورانی باشد و لبخند شیرینت همیشه روشن و مصفا باشد و تو را برای آن دقیقه‌ی شادی و سعادتی که به دلی تنها و قدرشناس بخشیدی دعا می‌کنم.

وای که آدم‌های خوشبخت گاهی چه غیرقابل تحمل اند!

وای ناستنکا، تنهاماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری،...

به یاد می‌آورم که آن روز هم رویاهایم پر از اندوه بود و گرچه پیش از آن وضع بهتر نبود، با وجود این احساس می‌کردم که زندگی پیش از آن انگاری آسان‌تر بود و آرام تر و این فکر سیاه این جور در سیاهی غوطه‌ور نبود...

«من نمی‌توانم وقتی دلم را بر زبان دارم ساکت بمانم!»

آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟ نه والله؟ مات و پریشونم کنی که چی بشه؟ نه بالله؟ پریشونت نبودم؟ من حیرونت نبودم؟

دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونورِ کامل کیه؟

کهکشان‌ها! کو زمینم؟ زمین! کو وطنم؟ وطن! کو خانه‌ام؟ خانه! کو مادرم؟ مادر! کو کبوترانم؟ ... معنای این همه سکوت چیست؟ من گم شدم در تو، یا تو گم شدی در من؟ ای زمان! کاش هرگز آن روز، از درخت انجیر پایین نیامده بودم!... کاش!

«اعتراف» من زندگی را دوست دارم، ولی از زندگی دوباره می‌ترسم! دین را دوست دارم، ولی از کشیش‌ها می‌ترسم! قانون را دوست دارم، ولی از پاسبان‌ها می‌ترسم! عشق را دوست دارم، ولی از زن‌ها می‌ترسم! کودکان را دوست دارم، ولی از آیینه می‌ترسم! سلام را دوست دارم، ولی از زبانم می‌ترسم! من می‌ترسم، پس هستم! این چنین می‌گذرد روز و روزگارِ من! من روز را دوست دارم، ولی از روزگار می‌ترسم!