بریده‌ای از کتاب سالهاست که مرده ام اثر حسین پناهی

کهکشان‌ها! کو زمینم؟ زمین! کو وطنم؟ وطن! کو خانه‌ام؟ خانه! کو مادرم؟ مادر! کو کبوترانم؟ ... معنای این همه سکوت چیست؟ من گم شدم در تو، یا تو گم شدی در من؟ ای زمان! کاش هرگز آن روز، از درخت انجیر پایین نیامده بودم!... کاش!