بریده‌های کتاب شقایق محمدی

ای کاش که مرگ مراعات عهد و پیمان‌ها را می‌کرد.

به جایی رسیده بود که حاضر بود همان لحظه بمیرد. به مرگ راضی شده بود. خودش را به در و دیوار می‌کوفت. داد می‌زد. خسته می‌شد. ساکت می‌شد. می‌افتاد و از نو.... شب و روز را گم کرده بود. نمی‌دانست چند روز گذشته است.

هنگامی که قلب راسپیل در تلاش بود که ضرباتش را ادامه دهد، دستهٔ باریک دشنهٔ فرو رفته در آن تکان می‌خورد. دکتر لکتر گفت:« شبیه یک نی است که در سوراخ مورچه فرو رفته باشد، این طور نیست؟» اما دیگر برای پاسخ دادن راسپیل دیر شده بود.