بریده‌های کتاب شقایق محمدی

ما با انسان‌هایی که به دنبال تنهایی می‌گردند آشناییم، نادمان، سرخوردگان، قدیسین یا پیام‌آوران، آنان که در بیابان‌ها گوشهٔ عزلت می‌گزینند، بیشتر در مکان‌هایی که بتوانند با ملخ و عسل زندگی کنند. با وجود این، شماری از آن‌ها در غارها یا سلول‌هایی در جزیره‌های دور افتاده می‌زیند، عده‌ای ـ تماشایی‌ترـ به قفس‌هایی آویخته بر تیرک‌هایی که با نسیم تاب می‌خورد، پناه می‌برند، تا به خدا نزدیک‌تر باشند. تنهایی‌شان ریاضتی است برای طلب بخشایش. برپایهٔ این باور عمل می‌کنند که زندگی خوشایندِ پروردگار را می‌زییند. یا ماه‌ها، سال‌ها انتظار می‌کشند، تا تنهایی‌شان با پیامی الهی شکسته شود و امیدوارند که از آن پس آن پیام را با سرعت در میان انسان‌ها منتشر کنند.

بعضی زن‌ها اصلاً نمی‌دانند چه چیزی به صلاحشان است، فقط عشقشان را بروز می‌دهند، بدون آنکه چیزی در عوض بخواهند. به نظر می‌رسد همین یک‌طرفه بودن رابطه‌شان اوضاعشان را وخیم‌تر می‌کند. به گمانم بیچاره‌ها فکر می‌کنند روزی عوضش را خواهند گرفت. شیداییِ امیدوارکنندهٔ چاره‌ناپذیر‌. یکی باید به آن‌ها بگوید که کار جهان این‌طور پیش نمی‌رود.

ای کاش که مرگ مراعات عهد و پیمان‌ها را می‌کرد.

به جایی رسیده بود که حاضر بود همان لحظه بمیرد. به مرگ راضی شده بود. خودش را به در و دیوار می‌کوفت. داد می‌زد. خسته می‌شد. ساکت می‌شد. می‌افتاد و از نو.... شب و روز را گم کرده بود. نمی‌دانست چند روز گذشته است.

هنگامی که قلب راسپیل در تلاش بود که ضرباتش را ادامه دهد، دستهٔ باریک دشنهٔ فرو رفته در آن تکان می‌خورد. دکتر لکتر گفت:« شبیه یک نی است که در سوراخ مورچه فرو رفته باشد، این طور نیست؟» اما دیگر برای پاسخ دادن راسپیل دیر شده بود.