بریده‌های کتاب سمانه عرب نژاد

باید طرز نگاه مثبت تری اتخاذ کنم و سعی کنم بازمانده روزم را دریابم. چه حاصلی دارد که مدام به پشت سرمان نگاه کنیم و خودمان را سرزنش کنیم که چرا زندگیمان آنطور که می خواسته ایم از آب در نیامده است؟

صدای عباس هنوز در میانشان بود. عجیب محزون بود و غریب. ندای تنهایی اش که در میانشان پر میزد: این مرد حسین است. با خون او سروری جهنم را نخرید ببینید. این مرد حسین است. تنها فرزند پیامبر در همۀ هستی.....

هر طرف را نگاه میکنی حسین را میبینی حرِ حسین، زهيرِ حسين، عابسِ حسین، حبیبِ حسین، علی اکبرِ حسین، قاسمِ حسین، عباسِ حسين! به هر طرف رو میکنی، حسین است.

حسین چگونه این آدمها را به سمت خود میکشد؟ همه شان ،شجاع پرهیزگار و آبرومند مثل قطرات ،آب جذب حسین میشوند و در او حل میشوند و اثری از آنها باقی نمیماند.

-تا به حال در چنین میدان آسانی بوده ای؟ - آسان؟ جنگ با حسین و این هاشمیان آسان است؟ -به تعداد پرچمهایی که در دو طرف هست، نگاهی بینداز - پرچم به صاحب پرچم ارزش پیدا می کند. یک بیرق در دست عباس با چندتا از این پرچم ها برابری می کند.

ذهن بچگانه اش می آمیخت به بوی تربت خون و شعله بود؛ اسبان پی شده، باد صحاری به شنهای داغ لیسه میزد؛ پیکان پرانی می نشست به حلقوم طفل شیرخواره؛ بازوان بریده بود؛ خیمه های غارت شده؛ لبهای عطشان؛ سر شاهواری که گویا بود به تشت طلا هم

حرف ها و کلمه ها هنگام خوشبختی معنای دیگری دارند. می درخشند. قابل درک و قبول اند. اما هنگام اندوه و مصیبت معنا و نیروی خود را از دست می دهند. پوک و پوچ می شوند.

هو یعنی ای ظاهری که از شدت ظهور در باطنی

یا حسین لک عهدا بالوفا قبرک فی قلبی لا فی کربلا

حسین وقتی میگفت هل من ناصر ینصرني نمیخواست کسی دستش را بگیرد دوست داشت تا میتواند دست کسی را بگیرد؛ شاید دست من و تو را. یادت باشد دستمان را دراز کنیم برای نجات

رباب زوجه ی ،حسین مادر دخترش سکینه را مهتران قریش و هم یزید در شام .خواستند... نپذیرفت و گفت پدر شوهری پس از رسول خدا زیبنده نیست. و یک سال پس از آن بزیست و زیر سایه ،نرفت تا فرسوده گشت و از اندوه درگذشت.....

پس هر مکر که داری بساز و هر جهد که خواهی بکن به خدا سوگند ذکرِ ما را از یادها محو نتوانی کرد و وحی ما را که خداوند فرستاد - نتوانی میراند و به غایتِ ما نتوانی رسید و ننگِ این ستم را از خویش نتوانی سترد..... زینب سلام الله علیها فرمود به یزید لعنت الله علیه....

آسمانها -به آن سختی- برای کشتن او بگریستند و دریاها گریستند با امواجشان و آسمانها با ارکان و زمین از همه اطراف و درختان با شاخها و ماهیان غوطه در انبوه آب دریاها و فرشتگان مقرب و همه اهل آسمانها بگریستند. ای مردم کدام دل از کشتن او نشکافد و کدام قلب برای او ناله سر ندهد؟ کدام گوش است که داستان این رخنه که در اسلام پدید آمد بشنود و کر نشود؟ ای مردم ما آواره شدیم و رانده و دور از خانمان و از وطن جدا، مانند بردگان ترک و کابل نه گناهی کرده بودیم و نه ناپسندی مرتکب شده آنچه با ما شد در گذشته ی تاریخ سابقه نداشت و بنیادی نداشت مگر تهمت و دروغ و افترا....

ابراهيم ابن محمد ابن طلحه با علی ابن حسین گفت یا علی که غالب شد؟ و او سرش را پوشیده بود و در محمل نشسته، گفت «هرگاه خواستی بدانی که غالب شد و وقتِ نماز ،آمد اذان و اقامه بگوی.....

یاران شتاب کنید! قافله در راه است. می گویند که گناهکاران را نمی پذیرند؟ آری گناه کاران را در این قافله راهی نیست... اما پشیمانان را می پذیرند. آدم نیز در این قافله ملازم رکاب حسین است که او سر سلسلۀ خیل پشیمانان است و اگر نبود باب توبه ای که خداوند با خون حسین میان زمین و آسمان گشوده است، آدم نیز دهشت زده و رها شده و سرگردان در این برهوت گم گشتگی وا میماند....

وقتی عباس رفت و کشته شد، لشکری باقی نمانده بود.