بریده‌های کتاب صادق سبط

یعنی شما نمی‌خواین ایمان بیارین چون اگه ایمان بیارین حالتون بهتر می‌شه؟!

در واقع شما راحت‌تر به والتر اوبرزایت ایمان می‌آرین تا به خدا؟

گفت: "پایین سنگ چی بنویسم، آقا؟ نمی‌خواهید شعری چیزی اون پایین براش بنویسید؟" نشستم رو تاشو و سیگاری روشن کردم. گفتم: "بنویس: مازیار جان! امروز که نیستی با دیروز که بودی فرقی نداشت."

نیکولا یک روز نقل می‌کرد که در برتانی دیده بوده است که بچه‌ها یک مرغ دریایی را گرفتند و با صابون مارسی تنش را شستند و ولش کردند. همین که پرنده روی دریا نشست، چون بال و پرش چربی نداشت، یکهو توی آب فرو رفت و دیگر بالا نیامد. نیکولا می‌گفت که بی‌اعتنایی چربی روح است. مانع می‌شود که آدم غرق بشود. وقتی که به دیگران خیلی اهمیت بدهیم دیوانه می‌شویم. و همچنین به خودمان.

اتکای روبه‌رشد ما به گونه‌های بیرونی حافظه، در کنار بمباران منابع مختلف اطلاعات که توجه را میان خود تقسیم می‌کنند، دست در دست هم می‌گذارند و کیفیت و قابلیت حافظه‌ی کاری ما و در نهایت تحکیم آن در حافظه‌ی بلندمدت را تغییر می‌دهند.

هرچه تحریک دریافتی از دستگاه‌های دیجیتال بیشتر باشد، وقتی دستگاه در دسترس نباشد ملال و سررفتن حوصله شایع‌تر می‌شود، حتی در کودکان بسیار خردسال.

به آقا گفته بودم که نمی‌خواهم ناامید از حاجت‌روایی شوم. گفته بودم آخرین امیدم خودش و خدا هستند و از ترس این‌که این امید هم ناامید شود، دلم نمی‌خواست حتی حاجتم را بگویم تا مبادا باز هم نشود و من آخرین امکان را هم از دست بدهم.

خُلق بد نیز به همین اندازه مسری است! تا زمانی که خودم صاحب خانواده نشده بودم هرگز باور نمی‌کردم تا چه حد اخلاق بچه‌ها بر پدر و مادر مؤثر است. خود من زمانی که بچه‌ها بداخلاق می‌شوند حوصله‌ام را از دست می‌دهم، زمانی که آنها امیدشان را از دست می‌دهند ناامید می‌شوم و این گرایش را دارم که با آنها هم‌صدا شده، مسائل را خراب‌تر کنم.

مطالعات نشان داده‌اند که آزاد شدن دوپامین در قمار به همان اندازه که به پاداشِ پایانی غالباً پولی مربوط است، به غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن گرفتن پاداش نیز ارتباط دارد. انگیزه‌ی قمار عمدتاً بیش از آنکه به خاطر سود پایانی باشد، به خاطر ناتوانی در پیش‌بینی گرفتن یا نگرفتن پاداش است

وقتی ما آستانه‌ی عصبی‌مان را با تکرار لذت‌ها بالا می‌بریم وارد پیکاری همیشگی می‌شویم، هیچ‌وقت از چیزی که داریم راضی نخواهیم بود و همیشه بیشتر می‌خواهیم.

لازم بود که سکوت به طریقی شکسته شود اما هیچ‌کس پیش‌قدم نمی‌شد و همه می‌ترسیدند که ناگهان جوّ آداب‌دانی تو خالی به هم بریزد و واقعیت، چنان‌که هست بر همه نمایان گردد.

اما عجیب این بود که همه‌ی افکاری که در گذشته تصویر مرگ را پشت خود پنهان می‌کردند و کدر می‌ساختند یا نابود می‌کردند دیگر چنین اثرهایی نداشتند.

باید حواسمان باشد که مبادا برای آنکه نظر بهتری به خودمان داشته باشیم هوس خودنمایی به سرمان بزند. وقتی به این وسوسه تن می‌دهیم، خود را در معرض این قرار می‌دهیم که به اوهاممان دامن بزنیم و رفته رفته از برداشت دقیقی که از خودمان و دغدغه‌هایمان داریم دور شویم.

مطالعات نشان می‌دهند که ما رفتار خودمان را از نظر اخلاقی در رتبه‌ای بالاتر از رفتار عموم جامعه قرار می‌دهیم. فکر می‌کنیم احتمال اینکه کار خوب انجام دهیم بیشتر از دیگران، و احتمال اینکه کار بدی انجام دهیم کمتر از دیگران است.

یکی از دلایل احتمالی خودنماها برای غیرمستقیم حرف‌زدن این است که با این کار می‌توانند همه‌چیز را به شکلی باورپذیر انکار کنند.