بریده‌های کتاب ‌ سید امیرحسین هاشمی

هملت: می‌توان لبخند زد و لبخند زد و باز رذل و ناکس بود.

گفته می‌شود که میزان اهمیت یک فیلسوف به اندازهٔ میزان اهمیت پرسش‌هایی است که مطرح می‌کند و نه درست و غلط بودن پاسخ‌هایی که می‌دهد.

کریتوس، دوست سقراط، نمی‌تواند سقراط را متقاعد کند که از زندان فرار کند. سقراط پیشنهاد او را رد می‌کند و می‌گوید بسیار به قانون آتن مدیون است. قانونی که تحت لوای آن به دنیا آمده و پرورش یافته و با خشنودی زندگی کرده است. می‌گوید که اکنون نمی‌تواند عهد خود را با آن بشکند و بگریزد [...‌] او [سقراط] با زندان‌بان مزاحی می‌کند و سپس جام شوکران را سر می‌کشد.

سقراط نتیجه می‌گیرد که سروش غیبی راست می‌گفته است [که خردمندتر از سقراط هیچ‌کس نیست زیرا] که فقط سقراط می‌داند که هیچ نمی‌داند.

سید محمد طباطبایی در آستانهٔ مشروطه در تهران بالای منبر رفت و گفت: "[...] در تاریخ هرکس خواست به استبداد اعتراض کند یک مدل داشت که امام حسین علیه السلام است و من هم همین‌کار را می‌کنم. نیم‌روزی درواقع مقاومت می‌کنم و سنَّم هم دارد نزدیک هفتاد می‌شود. بعد فوقش کشته می‌شوم، اما می‌گویند که سیّد محمّد استبداد را تحمل نکرد و کشته شد. مرگ را ترجیح داد به زندگی‌ای که می‌توانست دو سال، سه سال یا چهار سال دیگر هم ادامه داشته باشد."

رابرت به او می‌گوید که تمام قوانین انگلستان را از بین خواهد برد تا شیطان را دستگیر کند. [تامس] مور پاسخ می‌دهد: "و زمانی که آخرین قانون را از بین بردی و شیطان به تو حمله کرد، کجا پنهان می‌شوی رابرت، وقتی تمام قوانین را محو کرده‌ای؟" - از نمایشنامهٔ "مردی برای تمام فصول" از رابرت بولد دربارهٔ تامس مور

اپیکوریان دربارهٔ مرگ می‌گفتند تا وقتی که ما هستیم، او نیست؛ و هنگامی که او هست، ما نیستیم.

همهٔ شاعران بزرگ، هر شاعری که تاثیر گسترده و ماندگاری بر بشریت نهاده، متفکری بزرگ بوده است؛ او فلسفه‌ای داشته است، با اینکه آن را به این نام نمی‌خوانده است.

هیچ‌چیز ناجورتر از زندگی‌کردن در حالت انتظار نیست. ( نامه به رولند هوت؛ 24مارس 1944)

جملهٔ معروف ویتگنشتاین: "اگر خودکشی مجاز است، پس هرچیزی مجاز است" آشکارا سخن ایوان در برادران کارامازوف را به یاد می‌آورد: اگر خدایی وجود ندارد، پس هرچیزی مجاز است؛ اگر جاودانگی وجود ندارد، پس فضیلتی وجود ندارد.

پولونیوس: از ستیزه بپرهیز، اما اگر بدان کشانده شدی چنان بکوش که از تو پروا کنند.

ویتگنشتاین در نامه‌ای، محتملا در تاریخ اوت 1945، به ملکم می‌نویسد: تولستوی "واقعا" انسان است؛ او حق دارد بنویسد.

[هایدگر] زندگی ارسطو را در سه جمله باز می‌گوید: "زاده شد، کار کرد و مرد."

پرسش‌ها به نزد او [هایدگر] به پاسخی قطعی نمی‌رسند، بلکه هر پاسخی زایندهٔ پرسشی تازه است.

[ویتگنشتاین] در 1938 می‌نویسد: در فلسفه همیشه خوب است که به جای پاسخ دادن به یک پرسش، پرسشی طرح کرد (دربارهٔ مبانی ریاضیات، ص147).

پوتزو: [...] پس بیایید از نسل خودمون بد نگیم، چون اصلا از نسل‌های قبلی بدبخت‌تر نیست. (سکوت) زیاد هم تعریف‌اش رو نکنیم. (سکوت) اصلا ازش صحبت نکنیم.

داستایفسکی در یادداشت‌های روزانه‌اش می‌نویسد که اغلب در خیابان شخصی را تعقیب می‌کرده و آن‌گاه در خیال خود دنیای درونی و ماجراهای زندگی او را حدس می‌زده است.

قدرت هر اندیشه از بی‌قدرتی [بخوان بی‌پناهی] و بی‌یاوری آن است. چنین اندیشه‌ای جز [به] قوت خود متکی نیست و به اصطلاح، تنها باید از چاه خود آب برآورد.

وقتی کسی فقط برای خودش بنویسد، یعنی در آزادی کامل می‌نویسد، احساسی که نویسندگان حرفه‌ای هرگز از آن برخوردار نمی‌شوند.

تفکر فلسفی به چیزی کم‌تر از آزادیِ هر چه بیشترِ ذهن و جان قانع نیست.