بریده‌ کتاب‌های ‌ سید امیرحسین هاشمی

هنر بدون فرم، هیچ است.

[ریچاردز منتقد ادبی مشهور انگلیسی باور داشت:] آثار هنری از درون لحظه‌هایی از زندگانیِ انسان‌هایی استثنایی سرچشمه می‌گیرند که نظارت و احاطهٔ آن‌ها بر تجربه‌شان در بالاترین سطح قرار دارد [این انسان‌های استثنایی همان هنرمندان بزرگ تاریخ اند].

نه مُنْذِر و نه مُبَشِّر، نه معجزه نه عذاب! گمان کنم که خدا بی‌خیالمان شده است...

اگرچه چکیدهٔ زندگی انسان را می‌توان بر سنگ قبری پوشیده از خزه جا داد، نقل جزئیات همواره لطفی دیگر دارد [و داستان چیزی نیست جز همین جزئیات].

ما در اصل در قالب کنشگری مداخله‌گر در جهان حضور داریم، نه در مقام تماشاگری که با حفظ فاصله چیزها را نظاره می‌کند.

در هیچ زبانی هم‌معنایی [یا ترادف] مطلق وجود ندارد؛ یعنی هیچ دو واژه‌ای را نمی‌توان یافت که در تمامی جملات زبان بتوانند به جای یکدیگر به کار روند و تغییری در معنی آن زنجیره پدید نیاورند.

آه که می‌زند بُرون از سر و سینه موج خون من چه کنم که از دُرون دستِ تو می‌کشد کمان

شبها در انتظار سپیده، با آتشی که در دلِ من بود، چون شمع، قطره قطره چکیدم. افسوس! بر دریچهٔ باد است فانوس نیمه‌جان امیدم!

معروف است که، در دیدگاه [جان] لاک، مجموعهٔ خاطراتِ به‌هم‌پیوسته هویت شخص را معین می‌کند. به عبارت دیگر، بر اساس دیگاه او، خود را می‌توان روایتی درحال پیشرفت دانست که از گذشته آغاز می‌شود و با تجربیات تازه گسترش می‌یابد. اما مطالعه‌ٔ تروما چالشی دشوار برای این دیدگاه ایجاد می‌کند. رخدادهای ترومایی سبب از هم‌‌گسیختگی مهمی در حافظهٔ فرد می‌شوند.

بازماندگان تروما باید شنوندگانی بیابند تا بتوانند تاب‌‌آورند و ادامه دهند. کنار هم قرار دادن قطعه‌های خودِ متلاشی‌شده نیازمند فرایند یادآوری و تلاش برای کنار آمدن از طریق به دست‌دادن روایتی از تروماست که در آن کلام و احساس همگرا می‌شوند. [... مسئله این است که] چطور از حافظه سخن‌گفتن بر حافظه اثر می‌‌گذارد.

والری می‌گفت: "آدم به کلمات نمی‌اندیشد، تنها به جملات می‌اندیشد." چنین گفت چون خود نویسنده بود. نویسنده کسی نیست که افکار، احساسات و خیالات خود را در قالب جملات بیان کند، او کسی است که به جملات می‌اندیشد: یک "جمله‌اندیش" (یعنی نه کلاً یک اندیشه‌گر، و نه کلاً یک جمله‌پرداز).

پهلوان: [...] ترسِ بجا بِه از غرور بیجاست! ناتوانی اقرار کن، نابلدی بپرس! اقرار به ناتوانی شجاعتیه که از هر پهلوونی بر نمیاد. رخصت پهلوون!

از نظر بارت [...]، انسان نمی‌تواند بدون روایت وجود داشته باشد.

در هر زمانه‌ای ابراهیم، اسحاق را به مسلخ برده است. و این سرمشق هنوز هم برای بشریت باقی است.

اولین گویندگان تاریخ شفاهی، مردمانی بودند که در اوقات فراغت دور آتش می‌نشستند و از تجربیات خود و خاطرات گذشتگان، تا جایی که به خاطر داشتند، می‌گفتند. این تنها راه انتقال و حفظ تاریخ بود. در بسیاری از تمدن‌ها گویندگان تاریخ جایگاه والایی داشتند.

"گفتن از صلح وقتی هیچ صلحی در کار نیست، گفتن از هیچ است" خطر صلح‌گراییِ بی‌دردسر، راکدبودن و احترام بیش از حدی است که به خودش می‌گذارد؛ همیشه از خودش راضی است. اما راه جایگزین، توجیه جنگ نیست. بلکه در عوض تلاش برای فهم تاریخ عمیق و پیچیدگیِ تراژیک موقعیت‌های سیاسی است.

ضرب‌المثلی ترکی: "اگر به عزم رسیدن به مقصدی به راه افتاده‌ای، اگر در ضمن راه توقف کنی و به هر سگی که به تو پارس کند سنگی بیندازی هرگز به مقصد نمی‌رسی"

کتاب [بخوان متن/روایت] معنا را می‌آفریند، معنا زندگی را.

دست‌خط داستایفسکی به طرز فوق‌العاده‌ای تمیز، یکسان و منظم است؛ ظاهرا وی به چنین دست‌خطی مباهات می‌کرد. او در شماری از صفحات تمرین خوش‌نویسی انجام داده و نمونه‌هایی از مهارت‌ها و استادی‌اش را برای ما باقی گذاشته است.

حکمتْ با شخصیتِ حکیم تنیده شده و هرگونه توضیحی از آن، مستلزم توجه به ویژگی‌های منشیِ شخصِ واجدِ حکمت است.