بریده‌های کتاب ‌ سید امیرحسین هاشمی

هر آدمی باید دست‌کم جایی برای رفتن داشته باشد...

مسائل غالبا وقتی لاینحل به نظر می‌رسنده آن‌ها را مجزا از هم ببینیم.

سنگ قبرها، بارزترین نمادِ شکستِ امید افراد به جاودانگی [...] به شمار می‌روند.

هر متنی خطاب به مخاطبی نوشته می‌شود. ‌[...]با این وصف، اساسا هر متنی نوعی واکنش است. [...] این نکته را همواره باید در تحلیل متن لحاظ کرد که مخاطب، جهت و غایتِ متن چیست؟

از کجا می‌دانی، شاید مقدر است که تا ابد سرگردان بمانی، شاید با این کار رسالت والایی را انجام می‌دهی که خودت هم از آن خبر نداری.

نخستین رنج‌ها مثل نخستین عشق تکرار نمی‌شوند، و خدا را شکر که تکرار نمی‌شوند!

نویسنده باید با زخمش بنویسد.

بخشودن به معنای فراموش کردن نیست.

سر چشمهٔ هلاک شهر ما در هدر کردن خون است.

گفتم تو که می‌دانی من آلمانی نمی‌دانم. گفت یاد بگیر. و این را به لحنی گفت که انگار آلمانی ندانستن گناهی بزرگ و شرم‌آور است.

اکثر ما برعکس عمل می‌کنیم: خود به خود تصمیمی می‌گیریم، بعد زیربنایی از استدلال برای توجیه آن می‌سازیم.

پرسش مهم این است که آیا غاز تخم‌طلا را سر ببریم و گوشت آن را امروز بخوریم یا غاز را به‌خوبی پروار کرده و از جریان تخم‌های طلا در آینده بهره‌مند شویم.

هوا این‌قدر پاک است که آدم با نفس کشیدن هم مست می‌شود.

هنر واقعی بیان خلاقانهٔ احساس است.

یه شِمایی از یه قله وجود می‌داشت، ولی من دیگه پیداش نمی‌کردم.

آنجا که دیگر هیچ‌کس را یارای فهم نیست، به نظر می‌رسد که فیلسوف فراخوانده می‌شود.

از مقدمهٔ ریموند گویس (با اندکی تغییر) : آن‌طور که خود نیچه تصور می‌کرد، فلسفه اصلا پرسیدن پرسش‌های مهمی است که به ذهن هیچ‌کس خطور نکرده است.

سقراط: آری، به عقیدهٔ من مرد و زن فیروزند چون به دانش پرورده شوند

شاید مرگ برایم آنقدر دردناک نباشد؛ اما ترس از مرگ برایم دردناک است.

پی‌ساخت (پلات) ضروری‌ترین عنصر تراژدی، و آنگونه که شهره است، روح آن است.