بریده‌ کتاب‌های ‌ سید امیرحسین هاشمی

از نظر بارت [...]، انسان نمی‌تواند بدون روایت وجود داشته باشد.

در هر زمانه‌ای ابراهیم، اسحاق را به مسلخ برده است. و این سرمشق هنوز هم برای بشریت باقی است.

اولین گویندگان تاریخ شفاهی، مردمانی بودند که در اوقات فراغت دور آتش می‌نشستند و از تجربیات خود و خاطرات گذشتگان، تا جایی که به خاطر داشتند، می‌گفتند. این تنها راه انتقال و حفظ تاریخ بود. در بسیاری از تمدن‌ها گویندگان تاریخ جایگاه والایی داشتند.

"گفتن از صلح وقتی هیچ صلحی در کار نیست، گفتن از هیچ است" خطر صلح‌گراییِ بی‌دردسر، راکدبودن و احترام بیش از حدی است که به خودش می‌گذارد؛ همیشه از خودش راضی است. اما راه جایگزین، توجیه جنگ نیست. بلکه در عوض تلاش برای فهم تاریخ عمیق و پیچیدگیِ تراژیک موقعیت‌های سیاسی است.

ضرب‌المثلی ترکی: "اگر به عزم رسیدن به مقصدی به راه افتاده‌ای، اگر در ضمن راه توقف کنی و به هر سگی که به تو پارس کند سنگی بیندازی هرگز به مقصد نمی‌رسی"

کتاب [بخوان متن/روایت] معنا را می‌آفریند، معنا زندگی را.

دست‌خط داستایفسکی به طرز فوق‌العاده‌ای تمیز، یکسان و منظم است؛ ظاهرا وی به چنین دست‌خطی مباهات می‌کرد. او در شماری از صفحات تمرین خوش‌نویسی انجام داده و نمونه‌هایی از مهارت‌ها و استادی‌اش را برای ما باقی گذاشته است.

حکمتْ با شخصیتِ حکیم تنیده شده و هرگونه توضیحی از آن، مستلزم توجه به ویژگی‌های منشیِ شخصِ واجدِ حکمت است.

قصه [روایت] برای انسان مثل آب است برای ماهی _ همهٔ اطراف او را گرفته و تقریبا حس نمی‌شود. درحالی که جسم شما همیشه در نقطهٔ معینی در مکان و زمان ثابت است، ذهن شما همواره آزاد است که در قلمروهای خیالی بچرخد و می‌چرخد.

این جهان، جهان متن‌هاست که در آن متن‌ها متولد می‌شوند، رشد می‌کنند و جای خود را به نسل دیگری از متن‌ها می‌دهند و همواره تاثیر خود را بر نسل‌های بعدی همانند ژن‌های متنی، حفظ می‌کنند. عناصر این جهان یعنی متن‌ها، با قوانین بینامتنی به یکدیگر پیوند می‌خورند و با یکدیگر تعامل دارند. آنها همدیگر را تایید یا انکار می‌کنند، اما به هر روی بر هم تاثیر می‌گذارند.

فلسفه فعالیتی مشترک است، دیالوگ است. و دیالوگ تبادل سادهٔ نظرات نیست [...]یکی از اهداف دیالوگ این است که نظرات‌مان را در معرض چالشی عقلانی قرار دهیم به طوری که این امکان برایمان به وجود بیاید که نظرمان را تغییر دهیم. دیالوگ واقعی، ذهنیت آدم را تغییر می‌دهد.

این کتاب [اس/زد از رولان بارت] سیصد صفحه‌ای، خوانش بارت از کتاب سی صفحه‌ای سارازین اثر بالزاک است. به عبارت دیگر، نقد کتاب سارازین تقریبا ده برابر اصل آن است.

پهلوان: مَثَلِ معرکه است جوون. زندگی یه معرکهٔ بزرگه. میدون این معرکهٔ بزرگ دنیاس، پهلوون این معرکهٔ بزرگ آدمه. نفسش چاق باشه و سنکوب نکنه و منکوب نشه، شصت هفتاد سالی میدون‌داری می‌کنه و فاتحه. برد و باخت این معرکه به پاکی و ناپاکیه.

ما دوست داریم افراد را یگانه بدانیم [...] نقطهٔ اشتراک همهٔ ما این است که خاص و منفرد هستیم [...] البته آدم‌ها فقط تاحدی خاص و منفرد هستند. هیچ مشخصه‌ای نیست که مختصِ فقط یک نفر باشد [...] ما به لطف انسان بودنمان نقاط اشتراک بسیار زیادی داریم.

همهٔ ما ناگزیر گاهی دچار توهمِ عینی‌نگری و بی‌طرفی می‌شویم.

کیفیت همهٔ نوشته‌ها یکسان نیست.

اما آندریاس متوجه چیزی نشد، چون او حالا غرق خوشبختیِ سرمست‌کننده‌ و تازه‌اش بود که مثل زرهی ما آدم‌ها را در مقابل بدی‌ها و خباثت این دنیا مجهز می‌کند، و مثل نقابی دوستانه شرارت انسان‌ها را می‌پوشاند.

جنگ بین آنها و دشمن دیگر تمام شده بود. حالا برای جنگی دیگر آماده می‌شدند، جنگی علیه درد، علیه عضوهای مصنوعی، علیه عضوهای فلج شده، علیه کمرهای خمیده، علیه شب‌های بی‌خوابی و علیه باقیِ آدم‌ها که سالم بودند.

رولان بارت اصرار [داشت] که روایت "همه‌جا هست، درست مثل زندگی؛ به همین سادگی".

به رغم دستور قاضی‌ها که مطابق روال همیشگی در داداگاه از شاهد می‌خواهند "همهٔ حقیقت" را بگوید، در واقع هیچ‌کسی نمی‌تواند همه‌چیز را دربارهٔ رویدادی بیان کند. ملاحظات عملی حکم می‌کنند که گویندگان و نویسندگان، "به اندازهٔ لازم" اطلاعات بدهند، یعنی کمتر از حد لازم و بیشتر از حد لازم نگویند و در صورت امکان از موضوع اصلی دور نشوند.