بریده‌ای از کتاب تاریخ نو: اعترافات و مکالمات اثر ماریالوسیاجی پالارس-برک

مشارکت یه معنای مشخصی توی انسان‌شناسی/مردم‌شناسی/قوم‌نگاری داره تا جایی که من می‌دونم. یعنی منظوری که از "مشاهده" اینجا گودی داره، مشخصا چیزی از جنس مشارکتی است که توی این رشته‌ها داریم. خیلی ساده، پژوهشگر قوم‌نگاری باید چندصباحی را با مردمی که قصد قوم‌نگاری آنها را دارد زیست کند و زیستی مشارکت‌گونه که از رهگذر آن مشارکت و نظریه علوم اجتماعی و کلی چیز دیگه بتونه نوعی از قوم‌نگاری را انجام بده. 
مثال خود گودی در اینجا مثلا تاریخ‌نگاری جنبش‌های استقلال در کشورهای مستعمره آفریقایی بود. خودش می‌گفت من مشخصا همدل با استقلال‌طلب‌ها هستم و کار سیاسی هم براشون کردم و طبعا بخوام تاریخ‌نگاری کنم نگاهی و چیزی به قضایا دارم. 

فارغ از اون، هیچ نگاهی به عالم خالی از دیدگاه و جانبی نیست که منظرگاه ماست.
تقریبا می‌شه نشون داد "اشتیاق بی‌طرفی" هیچ‌گاه محقق نمی‌شه.