بریده‌های کتاب معصومه 🦢🌱

اگر خوابم نمی‌برد، ابر تیره‌ای که همیشه در جانم لانه داشت هراسانم می‌کرد، هراسان از شب، از تابستان مرده، از پرندگان عزاداری که فرار کردند، از زنبورهایی که آن‌همه عسل با خود می‌‌آوردند و می‌بردند فصلی که آخرین رمق نور و علف‌های سبز را گرفته بود.

«آن سوی رودخانه، دیگر بوی برگ‌هایی که کرم‌های ابریشم خورده بودند به مشام نمی‌رسید و حالا دیگر عطر اقاقیا بود و بوی گند کود. بوی مرگ به وقت بهار.»

گفتم نمی‌دانم، اما بچه که بودم، حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه‌چیز زیادی واضح بود و زشتی مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

مدام تلاش می‌کنم افکارم را جم‌وجور کنم، اما نمی‌توانم. امان از جزئیات، ای امان.

-همه ما مرتکب اشتباه می شویم عزیزم! پس خودت را سرزنش نکن. فقط کافی است از کاری که کرده ایم، پشیمان شویم و از اشتباهمان درس بگیریم، ولی لازم نیست همیشه و هر جا با یادآوری اش عذاب بکشیم.

دیدن آسمان و ستاره ها همه ناامیدی ها و غصه های کوچک را از ذهن پاک میکند، این طور نیست؟