بریده‌های کتاب Maedeh

این روزها همیشه افتادم ، دنیا خیلی چاله و چوله‌ست.

«پس عشق حماقت است ، نه ؟ هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسد؟» «چرا به نتیجه می‌رسد ، اما باید برایش جنگید...»

پاتروکل پاسخ داد :« سرنوشت ما چه خواهد شد ؟ ای اوریپیل چگونه می‌توان از این همه درد جان به درد برد؟»

یکی از عبارات نادری که از دهان او شنیده‌ام اعلام می‌داشت که :«همینه که هست» می‌خواهی بخواه نمی‌خواهی نخواه . آیا چه چیز را باید خواست و چه چیزی را نباید خواست ؟

«مرده شور عیاری را ببرد و همه چیزهای مربوط به آن را ! ای کاش توی خانه بودم ، توی سوراخ قشنگم کنار بخاری ، با کتری روی آتش که تازه شروع کرده بود به سوت زدن !» و این آخرین بار نبود که این آرزو را کرد !

چه سعادتی است که گرمای فیزیکی به صورت کاملا مادی و محسوس به گرمای روحی تبدیل می‌شود و تا آخر عمر در حافظه باقی می‌ماند .

امری عادی است که در طول شب‌های بی‌خوابی آدم قاطع‌تر از ساعت های روشن روز فکر کند .

بعد از آن روز بود که رفتند ، هر کدام که بودند نبود شدند . خیلی ناگهانی بود خلوت‌شدگی ، اهانت‌بار. انتظار نمی‌رفت آن کسان که لاف دوستی می‌زدند چنان ناگهان گم و گور شده باشند ! عجیب نیست ؟ درّ یتیم محمود دولت‌آبادی