بریده‌ کتاب‌های مرضیه امانی

این همه جنگ، این همه آدم برای چیزی کشته شده‌اند که آن چیز حالا دستشان نیست، دست فرزندانشان هم نیست. فقط می‌جنگیده‌اند که چندسالی جنگیده باشند. حالا ما حسرت چی را می‌خوریم؟ همان چیزهایی که در گذشته‌ها خون هزاران نفر را به خاطرش ریخته‌اند؟ خاک بر سر همه‌شان کند!

یک لحظه به فکرم رسید که ماهی‌ها از ترس آدم‌ها ماهی شده‌اند و به آب پناه برده‌اند، ولی آن‌جا هم در امان نیستند.

: «وقتی سر قدرت دعوا دارند، با همه چیز مردم بازی می‌کنند، ساده نباش.»

گفت: «مرا یادت هست؟»دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم،چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟