بریده‌های کتاب فاطمه صابری فر

[بخشی از معراج] دو کوشک دیدم، یکی از زَبرجَد سبز و یکی از یاقوت سرخ، چنان که از بیرون آن درون آن پدید بود‌. در همه درجات شهیدان هیچ کوشکی از آن بلندتر نبود. گفتم:《 یا جبریل، آن که راست که من خود را بازان حالی می‌یابم؟》 گفت:《 یکی از آنِ فرزندِ توست: حسن، شهید گشته به زهر و دیگر به نام فرزندِ تو: حسین، شهیدِ کربلا》 مرا دل درپیچید. بگریستم.... (هرگز در بهشت کس بِنَگریست، مگر رسول آن شب برای حسن و حسین)

مصدق بعدها در دادگاه نظامی گفت: [اینگلیسی‌ها] کمونیسم را بهانه کردند تا ۴۰ سال دیگر نفت ما را ببرند.

...بهش بگویم: می‌خواهی از زندگی‌ات راضی باشی؟ غلط کرده‌ای‌. کی از زندگی‌اش راضی بوده که تو دومی‌اش باشی؟

بزرگی هرکس به بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است. غم شوکت دارد، مهابت دارد، هیجان می آفریند و حرارت می‌بخشد. هرکسی به اندازه‌ی ادراکش از حقیقت، غم دارد. آن‌ها که غم را به افسردگی و غصه فرومی‌کاهند، غم نمی‌فهمند‌

امام خمینی: اگر شما، اگر ملت این طایفه(علما) را حفظ نکنند، بدانید که سرنوشت شما، زمان مشروطه خواهد شد که روحانیون این کار را درست کردند و دست استبداد را کوتاه کردند، لکن دوباره به واسطه اینکه ملت مجمتع نبود و با روحانیت آن طور سازش و اطاعت نداشت، مشروطه را آنها به پا کردند و دیگران آمدند.

عقیده آدمی باد نیست که یک روز باشد و یک روز نه

قفس، قفس است. چه فرقی دارد میله‌هایش از جنس آهن باشد یا مرمر و یاقوت و یشم؟

رستگار نشوند آن قوم که خوشنودی مخلوق را به خشم خالق خریدند.

باش تا ببینی که چگونه ملاصدرای شیرازی، سده‌ها و سده‌ها خواهد ماند _سربلند و سرافراز، و باد این گروه را که با من این ظلم کردند، چون پرکاهی با خود خواهد برد _چندانکه پس از سالی چند هیچ کس نام و نشانی هم از این جماعت که در این مجلس حاضرند و به کینه آمده‌اند نخواهد جُست _هرچند که عمر بر سر این کار گذارد....

مردان و زنانِ راه حق، چه سلاطین اراده کنند چه نکنند،پیوسته در تبعید از خویشتن‌اند به قصد تقرب به بارگاه حق_جل جلاله.

پیغمبر گفت : حبیبی یا حسین! گویا تورا ببینم در این نزدیکی، به خون آغشته و کشته، در زمین کرب‌وبلا. به دست گروهی از امت من، و تو تشنه هستی و آبت ندهند و آرزوی شفاعتِ من دارند.خداوند آنها را روز قیامت به شفاعت من نائل نگرداند.

شک مقدمه یقین، پرسش مقدمه وصول؛ و اضطراب مقدمه آرامش است. شک معبر خوب و لازمی است هرچند منزل و توقف ‌گاه نامناسبی است. اسلام این همه دعوت به تفکر و ایقان می‌کند، به طور ضمنی می‌فهماند که حالت اولیه بشر، جهل و شرک و تردید است و با تفکر و اندیشه صحیح باید به سرمنزل ایقان و اطمینان برسد.

《الهی شکر》 صیغه شکر است نه خود شکر. خود شُکر یعنی حرکت کردن، عمل کردن، به کار انداختن نعمت در مسیری که خدا این نعمت را برای آن مسیر آفریده است.

پیغمبر فرمود: ان للحسين محبة مكنونة في قلوب المؤمنين. یک محبت پنهان و مخفی نسبت به حسین در دل مومنین وجود دارد. این کلمه "مکنونه" خیلی معنی دارد؛ یعنی در دل های مومنین وجود دارد و احیاناً خودشان توجه ندارند؛ ولو ناآگاهانه محبت حسین در دل هر مومنی وجود دارد.

تنها حقیقتی که اگر انسان به او برسد دیگر محال است نسبت به او بیزاری پیدا کند، خداوند متعال است و این زمانی است قلب انسان به《حقیقت》به 《او》و به 《توحید》 رسیده باشد.

روحش هنوز میون ویرونه های شتیلا، تو گورهای دست جمعی و لابه‌لای آشغالا، دنبالِ جسدِ زن و بچه‌هاش می‌گشت. جسدایی که زیر آسایش قاتلانشون، زیر قول‌و‌قرار رهبرای عرب و زیر بی‌اعتتایی دنیا به ریختن خون اعراب، افتاده بودن و می‌پوسیدن.

....مثلِ فلسطین. فلسطین حالا برای ماست و وقتی ما مُردیم، ما برای فلسطین میشیم.