بریده‌های کتاب علی‌رضا خسروی

«اشتباه کردی ارباب، نمیخوام از این دریوری‌ها بگم. اصلا از گفتنش خجالت هم میکشم. حالا که دیگه سنی ازم گذشته میفهمم که این حماقت محضه که یک آدم به یک آدم دیگه حمله کنه، گوششو بکنه یا شکمشو سفره کنه، و بعد بگه که این کارا در راه خدا بوده و حتی از خدا هم کمک بخواد بابتش...»

عشق عین الکل است: هر قدر ناتوان تر و مست تر بشوی گمان می‌کنی قوی تر و ناتو تری و از حقوق خودت مطمئن تر می‌شوی. (فصل هفتم، شماره صفحه رو دقیق نمیدونم)

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم؛ فضای اتاق برای پرواز کافی نبود؛

- «مردم مدام می‌گفتند "کودنی، کودنی" خب لابد هستم.»

صورتم را در آینه برانداز می‌کنم. ژن‌هایی که از پدر و مادرم به ارث برده‌ام _نه اینکه صورت مادرم یادم مانده باشد_ این صورت را ساخته‌اند.

هرچیزی تَرک دارد؛ و از همان جاست که نور به درون می‌تابد. _از لئونارد کوهن_