بریده‌های کتاب آیدا

جورج اندکی ساکت ماند. بعد گفت : " آره ، ما دوتا فرق داریم...ما دوتا غیر از همه ایم. " " چون که... " " برا اینکه من تو رو دارم..."

نفس هایت را با باز کردنِ کدام پنجره می شود از یاد بُرد؟

هَمیشه نفس می کشید اما هرگز زندگی نکرد.

با چکمه هایِ لاستیکی اش بر رویِ برف می کوبید و می رفت. به نبش خیابان رسیده بود که ایستاد و برگشت. دست هایش را دورِ دهانش گرفت و فریاد زد : " هزار بار جانم به فدایت! "

او گاهی بعد از رنجی طولانی بیش از همه چیز دلش می خواست که کسی برایش مثل طفل بیماری غم خواری کند. دلش می خواست مثل طفلی که ناز و نوازشش می کنند رویش را ببوسند و یا برایش اشک بریزند و دل داری اش بدهند. او می دانست که شخص مهمی است و ریشش رو به سفیدی است و به همین علت چنین آرزویی بی جاست. با این همه این خواهشِ دلش بود.