حرکت در راستایِ افکارِ عمومی هرچند خرافی؟
یا شروعِ یک طغیانِ جدید؟
پس از اتمام این کتاب این دو سوال مثلِ خزنده ای درونِ ذهنم شروع به خزیدن کرد . نتوانستم پاسخِ درخوری برایش پیدا کنم...
اولین تجربه ی من در خصوصِ خوانشِ رمان به سبکِ "دیستوپیا" یا همان "پادآرمان شهری" بود.
نویسنده به واسطه ی زیستن در دورانِ امپراطوری فرانکو که مبنایِ حکومتِ آن دیکتاتوری و فاشیستی است ناگزیر به نگاشتن کتاب در قالب وهم و خیال بود.
داستان بیانگرِ مردمانِ دهکده ای است که سخت به عقایدِ خرافی خود پایبند هستند ، به طوری که کسی توانِ نفوذ و تغییرِ آن را ندارد و اگر شخصی از افراد دهکده به باور هایِ ریشه دارِ آن ها شک کند و سعی در رقم‌زدنِ تحولی داشته باشد سرنوشتِ او به مرگ ختم میشود...
افراد در این دهکده مبتلا به ترس شده اند ، ترسی که ریشه ی مشخصی ندارد و از دیرباز با آن ها همراه بوده است.
دهشتِ از دست دادن چیزی را دارند که نمی دانند آیا ممکن است آن را از دست بدهند یا نه؟
برایِ امتناع از این هراس دست به قربانی کردنِ یکدیگر میزنند...
شورِ زندگی در دلِ تمامی آن ها مرده است
و اگر شوری نباشد 
آیا زندگی معنایِ خودش را حفظ خواهد کرد؟
گمانِ خرافی چطور میتواند انسان را به ژرفایِ ابتذال و رذالت بکشاند؟
آیا به واقع یک عقیده میتواند انسان را از بعدِ انسان بودن خارج کند؟
"این کتاب بوضوح تبعاتِ خرافات را نمایان میکند وانحطاطِ آدمی را در راستایِ خاتمه دادن به باورهایِ دروغین".


🙋🏻‍♀️ از شما خواهشمندم به خویشتن مجالِ مطالعه ی این کتاب را بدهید.
      

        آیدا میگفت : " نباید حتما چیزها را ببینی تا حسشان کنی. "
مضمون کتاب رو عمیقا دوست داشتم.
صحنه پردازی ها
تصاویر کتاب
قلمِ نویسنده
و حتی شیوه ی مواجهه با مرگ
و اشاره به این نکته که رفتگان گرچه حضورشون به عینه مشاهده نمیشه ، اما در هر لحظه و هرجا کنارِ ما حضور دارن.
نکته ی جالب زمانی بود که به انتهایِ کتاب برخورد کردم و متوجه شدم داستان بر حسبِ واقعیت نگاشته شده :) 
غمِ این داستان تا ابد در جانم باقی میمونه.
      

        سوکورو تازاکیِ بی رنگِ مطرود...
کتابی نبود که چندان جذبم کنه ، بیشتر احساس این رو داشتم که در حالِ خوندن یه مجله ای که وقایعی رو افشاء می کنه هستم...
"البته که این نظرِ شخصی من هست و ممکنه نظرات متفاوت باشه."
بنظرم کسایی که کتابای موراکامی رو میخونند یا عمیقا قلمش و سبک نوشتاریشو دوست دارند یا اینکه مثلِ من کاملا خنثی هستند.
به طور کلی شاید افرادی که تجربه ی مشابهی با سوکورویِ داستان دارن (طرد شدن از جانب دوستان) با این کتاب همذات پنداری کنند و متاثر بشند ، اما نتونست انتظاراتِ منو براورده کنه.
با این وجود خوندنش رو مطلقا نفی نمیکنم.
قرار نیست همیشه کتابی بخونیم که ردِ عمیقی از خودش بجا بذاره.🙂
      

        "با مرگ در مپیچ که هر زنده مُردَنیست در مرگ زنده باش که آنت سُتودَنیست"
.
"آغازِ پایانی ابدی"
کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی آخرین کتاب نوشته شده توسطِ جناب آقایِ دکتر صدر ، مفسر فوتبال ، منتقد فیلم و نویسنده که برخلاف کتاب های قبلی مبتی بر اتوبیوگرافیِ لحظاتِ پایانیِ ایشونه ...
کتاب فراز و نشیب خاصی نداره اما شما همراه با جناب صدر به سفرِ جانسوزِ بیماری میرید و شاهد اضمحلالِ ذره ذره ی ایشون خواهید بود...
از طرفی ادبیاتِ گفتاری شیرین جناب صدر میل و کششی شدید رو در مخاطب بر می انگیزه.
چشم انداز ایشون پس از مواجهِ با بیماری "مرگ" است کما اینکه این بیماری دیر آشنا گریبان گیر خویشاوندانشون هم بوده.
اما گاهی در پوستین استواری مثلِ گلادیاتورها برایِ مصون نگه داشتن جان و دست و پنجه نرم کردن با غریزه ی بقا هاله ای از لفافه ی امنیت رو دور خودش به انحصار در آورد...
بیماری گنگ و دیریابه ...
فرد بیمار لحظه ای که درک و شناختی از بیماری خود پیدا می کنه ممکن است در عرض چند ثانیه یک عمر پیر شود یا دست به انکار بزند...
هر چقدر هم سعی در هم آوا شدن داشته باشیم ، هر چقدر هم همدلی کنیم هرگز متوجه نمیشیم در جان و قلب و تنِ آدمی زمانی که با مرگ مبارزه میکنه چه می گذره...
قساوتِ قلبی؟
ترسی بی انتها؟!
فروپاشیِ طویل؟!
قرار نیست نا ملایمت ها همیشه سازنده باشند.
.
به طور کلی ترجیحم اینه کسانی که خود بیمار انگاری دارن سمتِ این کتاب نرن
اما باید خوند و درد کشید!
باید خوند و برای لحظاتی چند خود رو در هیبتِ یک بیمار متصور شد!
کاش بهارِ عمر آقایِ صدر تا این اندازه کوتاه نبود و بودنشون به مرگ منتج نمیشد.
اما با این همه در یاد ها جاودان خواهند ماند.
      

        آه...
زمانی که به پایانِ کتاب رسیدم و اشک هام همچنان رویِ گونه هام جاری بود برای لحظه ای دریچه ی قلبم باز شد و احساسات در حالِ فوران کردن بود...
سعی در مهارشون داشتم اما ناموفق ترین بودم
زبان قاصر از بیانِ زیبایی هایِ سرشارِ این کتابه
باید خوند...
باید لمس کرد...
حس کرد...
باید اجازه داد نویسنده روحت رو نوازش کنه ، شکنجه کنه...
.
در بابِ این کتاب میشه ساعت ها نوشت...
ساعت ها...
و من عمیقا پر از یقینم که با خوندنش امکانِ منقلب نشدن وجود نخواهد داشت!
      

        شما اینجا نه با یک "کتاب"
بلکه با مردمانی بیسواد و متعصب ، خوار و مفلوک ، بی رحم و مبتذل مواجه هستین اقیانوسی از رعب و وحشت ، نفرت و کینه در دل مردم روستا رخنه کرده
و اون هارو دچار نادونی مطلق میکنه
کسانی که کورکورانه ، ندیده و نشنیده
همراه جمعی میشن که حتی روحشون هم از قضایای به وجود آمده خبر نداره
جمله ی معروف :
خواهی نشنوی رسوا همرنگ جماعت شو...."
دریغ از ذره ای اندیشه و فکر که شاید همراه شدن با این جمعات و مانوس و یکرنگ شدن با آنها تبعات بزرگی به بار خواهد داشت چطور گاهی به طرز فاجعه آمیزی چشم روی همه چیز میبندیم
و افراد رو مورد قضاوت قرار میدیم
چطور گاهی قادر به تغییر ۱۸۰ درجه هستیم در اوج پاکی دست به بدترین کارها میزنیم
و ذاتمون سرشار از شرارت و تباهی میشه...
چطور گاهی تا این حد خطرناک و ترسناک ، غیر قابل پیش بینی میشیم و قادریم بزرگ ترین جنایت ها رو آن هم به ناحق مرتكب بشیم.....
این کتاب نه تنها بخاطر وقایع تلخ و هولناک و سردردآور بلکه به خاطر اشاره به بی خردی انسانها و رنگ عوض کردن آنها ، آن هم در کسری از ثانیه ، تاثیرات مبتلا شدن به هیجانات زودگذر و خار ، تحت تاثیر جمع قرار گرفتن آن هم در جهت منفی و اشتباه و انبوه بی شماری از مردمانی که تعصب همچون خونی جلوی چشمانشون رو گرفته و اسم وطن پرست رو روی خودشون میذارن و برای اثبات این قضیه دست به هر عمل شومی میزنن فارغ از جنس و ماهیت عملشون ، زجرآور و دردناک طوری که قلبت رو مچاله میکنه و هر آن آرزو میکنی کاش شخصیتی در دل کتاب داشتی و همچنون شوالیه ها خودی نشان میدادی...
.
.
.
هر چند
منصفانه نیست تنها به جنبه ی منفی این کتاب اشاره کرد ؛ خواندنش خالی از لطف نبوده و نیست.
چرا که پس از اتمام کتاب
بسیار متاثر و دگرگون میشی و به تعمقی عظیم فرو خواهی رفت و همانطور که خود نویسنده بیان کرده
فارغ از اینکه اتفاقات به وجود آمده بر حسب واقعیت بوده نظر خواننده را به سمت این موضوع که همرنگ شدن با جماعت میتونه تاثیر وارونه داشته باشه
بر خلاف عرف و معانی که متحد شدن همیشه سازندست ، جلب میکنه.....
امیدوارم با خوانشش حالی که به من دست داد به شما دست نده . . .
( من هنوز حالم بده! )
      

        "نمی دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد"
.
.
.

در بی بدیل بودن چنین اثری هیچگونه شک و شبهه ای وجود نداره...
تا حدی وجودم سرشار از غم شده که حتی کلمات ناتوانند در بیانِ آنچه که درونم رخت بسته...
چه میشه گفت؟!
جز اینکه خوند و درد کشید و درد کشید و دردکشید...
.
.
.

سراسر پر از انزوا
غم
نادیده گرفته شدن
استیصال
ناکامی
رنجش
ترومایِ روحی
و
و
و....
(تا به اینجا دلم میخواد اگر لحظاتِ زندگیم به پایان نزدیک میشه این کتاب آخرین کتابی باشه که جملاتش رو لمس میکنم)