بریده‌های کتاب زینب آقائی

در راه ماندن، کم از عقبگرد نیست!

من ایمان دارم که عشق، تنها تعلق است. عشق، وابستگی است. انحلال کامل فردیت است در جمع.

اکنون که اصوات ناخوشایند آنها در تو فرو می‌ریزد و بیدار نشسته‌ای، به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هرچه را که می‌تواند به قربانگاه عشق می‌آورد، آنچه فداکردنی‌ ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی ست می‌شکند و آنچه را که تحمل‌سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز به منزلگاه دوست داشتن به گدایی نمی‌رود.

هر سلام، آغاز دردناک یک خداحافظی ست.

خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

ماجرا این است که ما گاهی اصل قضیه را خراب می‌کنیم. یک بچه متدین با انرژی می‌آید برای چه؟ برای اینکه خدمتی بکند. بعد ما می‌آییم و یک سری شاخص های مادی برایش می‌گذاریم و ذهن و انگیزه‌اش را منحرف می‌کنیم.

-مهم نیست امام مرا بشناسد. مهم این است که ایشان در میدان عمل سربازانی فهیم و توانمند داشته باشد. غرور کمر بسیاری را خرد کرده است. من به دنبال کارهای مفیدم، نه کارهای مهم.

...گفت:«و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی‌کنم، که تکلیف خود را از حسین می‌پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می‌خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟»...

"عظمت انسان در بینش اوست، نه دانش او." مادام که این بینش نباشد، مجموعۀ آگاهی و دانش انسان وسیله و دستاویزی برای قدرت ها و طاغوت ها می شود؛ چون انسانی که بینش ندارد، دانش او نقطه ضعفش می شود، از او مهره ای می سازند تا در نقشه های جهنمی خودشان بهره برداری کنند.

مگر از زندگی چه می‌خواهید که در خدایی خدا یافت نمی‌شود که به شیطان پناه می‌برید؟ که در عشق یافت نمی‌شود که به نفرت پناه می‌برید؟ که در سلامت یافت نمی‌شود که به خلاف پناه می‌برید؟ ای برادرها! ای خواهرها! قلب‌های‌تان را از حقارت کینه تهی کنید و با عظمت عشق پر کنید؛ زیرا که عشق، چون عقاب است. بالا می‌پرد و دور؛ بی‌اعتنا به حقیرانِ در روح. کینه چون لاشخور و کرکس است. کوتاه می‌پرد و سنگین. جز مردار، به هیچ‌چیز نمی‌اندیشد. برای عاشق، ناب‌ترین، شور است و زندگی و نشاط. برای لاشخور، خوب‌ترین، جسدی‌ست متلاشی...