بریده‌های کتاب مربع های قرمز: خاطرات شفاهی حاج حسین یکتا از کودکی تا پایان دفاع مقدس

همیشه می گفت:« همه گرفتاری ها از توقع است.» وقتی یاد بگیری از کسی توقع نداشته باشی هم خودت راحت تری، هم دیگران.

اما جنگ با هرچه دوست داری سر جنگ دارد.

عزیزان من، شما پیروز و منصورید چه در راه حق تعالی به نصرت ظاهری برسید و چه شهید و معلول و اسیر شوید. حق تعالی با شماست و دست توانای بقیه الله که یدالله است دستگیر شما. آن کس که برای خدا و عزت اسلام و نجات محرومان قیام کند چه باک از حوادث دهر دارد!

به نظرم کار کردن در همین معنا می‌شود.باید خسته شوی.کار های ساده‌ی بی دردسر را که همه بلدند.

هنوزم که هنوز است اسم عملیات خیبر و نبرد مجنون دل رزمنده ها را می‌سوزاند. پای صحبت بچه های هر لشکری بنشینی آن قدر گفتنی از این عملیات دارد، آن قدر شهادت و مظلومیت دیده و دلش سوخته که آن قدر می گوید تا دست آخر هم خودش گریه کند، هم اشک تورا بیاورد. عملیات خیبر را غیرت بچه ها پیش برد. شهید میثمی درباره این عملیات گفت:«هرکس در طلاییه ایستاد، اگر در کربلا هم بود، می ایستاد.»

همیشه سجده‌ی آخرش طولانی بود. آن‌قدر که فکر می‌کردی یادش رفته بلند شود.

آن موقع ها هنوز نمی دانستم اصلی ترین ویژگی یک اطلاعاتی کار بلد همین زار زدن های شبانه است نمی دانستم اگر دستش از آسمان کوتاه باشد راه و معبر های زمین را پیدا نمیکند. اگر نفسش در مشتش نباشد در این بیابان بی سر و ته گم میشود طول کشید تا به قول عزیزی بفهمم شناختن و پیدا کردن معبر ها در گرو شناختن پیچ و خم های نفس است

مخمل سیاه و پر ستاره ی اسمان مثل یک لحاف نرم رویمان پهن شده بود . هر کس گوشه ای تیمم می کرد . سکوت و زمزمه شیار را گرفته بود . ستاره ها چه شلوغش کرده بودند برای تماشای بچه ها .

تیر را دشمن می‌زند؛ اما جام زهر را خودی می‌دهد.

به قول یک عزیزی : شناختن و پیدا کردن معبرها در گرو شناختن پیچ و خم های نفس است.

سایه‌ی شهادت را می‌دیدیم. بهمان می‌خندید. برایمان دست تکان می‌داد. گاه چند قدم سمتمان می‌آمد و گاه ما سمتش می‌رفتیم. معلق بودیم بین زمین و آسمان. فقط یک گام تا آسمان مانده بود. یک گام تا رهایی از نفس. امان از این نفس، تنها چیزی که به این راحتی پشت خاکریز جا نمی‌ماند. ممکن بود همراهت بیاید و پایت را ببندد. سنگین شوی و نتوانی پرواز کنی=)

شهادت آمدنی نیست، رسیدنی است:)

«هر نفس از جانب دوست، می رسدم بشارتی سوی وصال خویشتن، می کندم اشارتی کعبه ی من جمال او، می کنمش به دل طواف اهل صفا کنند سعی، بهر چنین زیارتی ذبح منا می کنیم، تا ببریم از او لقا نیست برای عاشقان، بهتر از این تجارتی»

_خوردی زمین؟ _نه _پسر کی هستی؟ -پسربابام _عه... پس برو با بابات بیا

قسمت بالای نقاشی نوشته شده بود:《گلبرگ سرخ لاله ها در کوچه های شهر ما/بوی شهادت می دهد.》

«دفتر قرمز آمار گروهان را از جیبم درآوردم. مربع‌های قرمز داشت زیاد می‌شد. علی ارم و محمدی‌جو. کاش یک نفر هم جلوی اسم من این مربع را می‌کشید. از بچه‌ها شنیدم ایرانی‌زاده هم همان اول کار روی دژ آرام گرفته. یک مربع هم قسمت او شد. یکی دیگر از بچه‌ها موقع عبور از دژ افتاده بود؛ از روی مشخصاتی که دادند شناختمش؛ پورصادقی. به خاطر دست قطع شده‌اش در ذهنم مانده بود. مهارتی که در گرفتن کلاش با یک دست داشت باعث شد توجهم جلب شود. پشت جاده میان بچه‌ها راه می‌رفتم و سراغ رفقایشان را می‌گرفتم. خیلی‌ها روی دژ خورده بودند. با هر مربع قرمزی که می‌کشیدم غم روی دلم چهارزانو می‌نشست».