بریدۀ کتاب

می‌ترسیدم خوابم ببرد و آجر و آهن سقف رویم بیفتد. هنوز یاد نگرفته بودم در جبهه باید با مرگ رفیق شوی. وقتی یک قدمی‌ات پرسه می‌زند و برایت دست تکان می‌دهد، ترسیدن و نخوابیدن بی‌معناست. اگر قرار باشد دستت را بگیرد و ببرد تا صبح هم آجرها را با چشمت بپایی کار خودش را می‌کند. اگر هم نوبتت نرسیده باشد، دنبالش هم کنی محلت نمی‌گذارد.