آن موقع ها هنوز نمی دانستم اصلی ترین ویژگی یک اطلاعاتی کار بلد همین زار زدن های شبانه است نمی دانستم اگر دستش از آسمان کوتاه باشد راه و معبر های زمین را پیدا نمیکند. اگر نفسش در مشتش نباشد در این بیابان بی سر و ته گم میشود طول کشید تا به قول عزیزی بفهمم شناختن و پیدا کردن معبر ها در گرو شناختن پیچ و خم های نفس است

دنیا چیزی نیست مگر ساعتی اشتیاق دیدار تو و زندگی چیزی نیست مگر گذرگاهی به سوی فنای در تو و عمر چیزی نیست مگر لحظات مبارزه به خاطر تو و در راه تو پس خدایا زندگی ام را کلمه رضایت و روحم را ضربان امید و آرزو قرار ده.

تماشاگران بغداد سال۱۹۷۶م چهره ای را میبینند که حزب بعث آن را رنگ زده و خیلی چیز ها را زیر ماسک خود پنهان میکند چیز هایی که در واقع روح این شهر محسوب میشوند هر چند فقط بغداد این ماسک ترسناک را به چهره ندارد بلکه تمام شهر های عراق ترس و احساس خطر از جانب نیروی ناشناخته ای هستند که این ماسک هارا بر چهره زده است.

جنگ تمام شد و مرد به شهر برگشت . با تنی خسته و زخم هایی در آن، که آرام آرام خود را نشان میداد. زخم هایی که میخواست سال های سخت ماندن را کوتاه کند، اما زندگی در کار دیگری بود؛ لحظه لحظه اش اورا به خود پیوند می زد و ماندن بهانه ای شده بود برای این که این پیوند ردی بر زمین بگذارد.

تا تاریخ هست و تا این دنیا هست اونایی که توی جنگ بدر بودن با اونایی که نبودن فرق دارن چه بسا بعضی ها دوست داشتن توی جنگ باشن ولی توفیق پیدا نکردن. حالا اون لحظه مدینه نبودن یا مریض بودن یا هر چی که بوده نمیخواستن خلاف دستور پیغمبر(ص) عمل کنن. فقط توفیق نداشتن!