بریده‌های کتاب نا

برتری اسلام را باید از محیط سخن به میدان عمل رساند.

طلبه‌ای از او پرسید: «اگر کسی از شما بپرسد که محمدباقر صدر چطور محمدباقر صدر شد، چه پاسخی می‌دهید؟» جواب داد: « محمدباقر صدر ده درصد مطالعه می‌کند و نود درصد می‌اندیشد.»

اسماعیل مدتی به سفر رفت و وقتی برگشت، خواست که محمد باقر آنچه از درس شیخ محمدرضا نوشته برایش بیاورد؛ محمد باقر مطالب را جوری منظم و دسته‌بندی شده نوشته بود که نشان می‌داد نتیجه فهم و درک خودش است. در کلاس، آن طور که برداشت می‌کرد می‌نوشت نه آن طور که استاد می‌گفت.

به گوشش رساندند: «یکی از شاگردانت به تو تهمت زده و فحاشی کرده»، گفت: «او را به عدل می‌شناسم. حرفی که بر زبان آورده به‌خاطر خطا در تصوراتش بوده، نه بی‌مبالاتی در دین» و بر این خطا چشم بست.

به شاگردانش می گفت:《دور هم بنشینید،مسئله ای به روز را بیاورید و با هرچه در فلسفه و اقتصاد و فقه و کلام می دانید پاسخش را بدهید.》

این دو عموزاده به شیوه های اصلاح دعوت اسلامی فکر می‌کردند؛ چطور می شد با نگاه به جهان آن روز و نیازهایش اسلام را معرفی کرد و جوانان گریزان از دین را جلب کرد؛ گریزان، چون دین برای دنیاشان کارآمدی نداشت.

این سوال ها و کنجکاوی ها برای او بشارت بودند. می گفت: سوال بیشتر از دعا مرا به خدا نزدیک می کند.

می گفت:《آیت الله خمینی در نجف یک کلمه حرف می زند،شبکه نمایندگان و مریدانش تا دورترین نقطه ایران این حرف را می رساندند.اما حرف ما در نجف به ابوصخیر(روستای نزدیک نجف) هم نمی رسد،چه رسد به بقیه عراق.》

بیشتر از آنچه می خوانید،فکر کنید.اگر به صِرف خواندن عادت کنید،در بین متن ها و سطر ها محدود می شوید. آن وقت نو آور نمی شوید

بیشتر از آنچه می‌خوانید، فکر کنید. اگر به صرف خواندن عادت کنید، در بین متن ها و سطرها محدود می‌شوید. آن‌وقت نوآور نمی‌شوید.

به گوشش رساندند:《یکی از شاگردانت به تو تهمت زده و فحاشی کرده》،گفت:《او را به عدل می شناسم.حرفی که بر زبان آورده به خاطر خطا در تصوراتش بوده،نه بی مبالاتی در دین》 و بر این خطا چشم بست.

هیچ‌کس از تنهایی این مرد [محمدباقر صدر] خبر نداشت؛ مردی که کتاب‌هایش به زبان‌های اردو، انگلیسی و فارسی ترجمه می‌شدند، خوب فروش می‌رفتند، در کلاس‌های دانشگاهی کشورهای دیگر خوانده و تحسین می‌شدند و نامه‌های تبریک‌شان می‌رسید، اما در کشور خودش عده‌ای او را سنی‌مذهب می‌نامیدند و بعضی از ترس جان‌شان کلاس‌های او را رها می‌کردند. ... آن‌قدر دلشکسته بود که در خلوت با شاعری دردش را در میان گذاشت: «مزد من از مردم عراق مانند مزد مسلم‌بن‌عقیل از اهل کوفه است. اگر داستان‌های پلیسی یا چیزهای احمقانه می‌نوشتم، به من بیشتر احترام می‌گذاشتند و تقدیسم می‌کردند.»

- استاد شما خانه از خودتان دارید؟ -بله. -کجاست؟ -در بهشت، ان شاالله.

این سوال ها و کنجکاوی ها برای او بشارت بودند. می‌گفت:«سوال بیشتر از دعا مرا به خدا نزدیک می کند.»

می توانم از خوردنی و نوشیدنی بگذرم،اما امکان ندارد بتوانم از علم چشم بپوشم.

تو این باور خالصانه را در من آفریدی که از آن دسته مردمی هستی که دنیا باعث نمی شود قلبشان را فراموش کنند و مشکلات زندگی آنها را از زندگی عاطفی درست و صادقانه بازنمی دارد.