بریده‌های کتاب خاطرات سفیر

《حضار》کارشون دست زدنه... این تویی که باید بدونی زندگی‌ت رو داری وقف اثبات چی می کنی...

اصالت چیزیه که توی هیچ‌کدوم از رفتارای التقاطی دیده نمیشه. (التقاطی= موضع گیرانه)

_بله،باید افراد رو با دین آشنا کرد،این کار سختیه؛اما موندنشون توی یه دین سخت‌‌تره،می‌دونید...وقتی دین نتونه جوابگوی سوالات افراد باشه،وقتی دین تکلیفی برای انجام نداشته باشه،موندگار نیست.

کلیساها بزرگ و پر تجمل‌ان و دکوری و مساجد کوچه های ما کوچیک و ساده،اما کاربردی. اون چیزی که دین رو نگه می‌داره میزان کاربردی بودنشه نه تجملش.

خانوم کناری رو به استاد گفت:《لوسیَن،واقعا سفر یه درسه!》 استاد،آروم و متین،گفت:《بله،همه ی زندگی درسه.حیف که بعضی از درسا رو آدم دیر یاد می‌گیره.》

من از سر گشنگی و بی‌غذایی کاهو می‌خوردم و اطرافیان در وصف فواید رژیم و غذاهای گیاهی حرف می‌زدن و هی من رو تشویق می‌کردن و می‌ستودن!

چقدر اشتراک ایدئولوژی اشتراک میاره؛ خیلی بیشتر از اشتراک ملیت و زبان.

مد یعنی چی؟ یکی تعیین کنه تو چطور بپوشی و تو هم همون طور که ایشون تشخیص میده بپوشی! حالا کی گفته که اون بهتر از تو تشخیص می‌ده که تو باید چی بپوشی؟ اصلا مگه میشه همه یه جور بپوشیم؟تکلیف خرده فرهنگا چی می‌شه؟

& به حرف استاد خیلی فک کردم، آدم فهیمی بود ۲۰ سال با تئوریام کنفرانس دادم و برام دست زدن ... و امروز هِروه خلاف اون حرفا رو ثابت می‌کنه و براش همون‌قدر دست می‌زنن ... حضار کارشون دست زدنه ... این تویی که باید بدونی زندگی‌ت رو داری وقف اثبات چی می‌کنی ... می‌فهمی دخترم؟ ... این مهمترین درس زندگی من بود. کاش توی دنیایی زندگی می‌کردم که استاداش حکیم بودن. کاش استادی داشتم که علم رو با حکمت یاد می‌داد. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بُرشی از کتاب خاطرات سفیر / مهم‌ترین درس استاد / ص۱۳۷

اینکه چه چیزی رو معرفی کنیم مهم تر از اینه که فقط معرفی کنیم.