بریده‌های کتاب تنگنا:حکایت یک سرگشتگی روانی

کسی جز خودم دشمن "من" نیست.

وحشت آوردن چیز برای قاتل و جنایتکاران پلیس نیست ، دادگاه نیست ، خودش هست.

این وضعیت تنهایی خودم را دوست دارم که سبب شده چشم احدی هنوز به غارها و ورطه‌های تاریک درونم نیفتاده باشد، که دیدنش هر تنابنده‌ای را گیج‌وگول می‌کند. هرگز درنیافتم که چرا مردم زندگی را ملال‌انگیز می‌دانند. زندگی جالب است و من آن را به خاطر راز سربه‌مهری که در بطن خود دارد دوست دارم. من حتی تندی و تلخی زندگی را هم دوست دارم، سبعیت بی‌امانش را و بازی‌های پرجوش‌وخروشی را که شیطان‌وار با وقایع و مردم می‌کند.

حتی نویسنده کتاب را هم کاملا خاطرم هست. گی دو موپاسان بود. مثل همیشه از خواندنش لذت بردم و بعد همچون نوزادی به خواب رفتم. آیا دیوانگان کتاب می‌خوانند و از خواندن آن محظوظ می‌شوند؟ آیا یک دیوانه می‌تواند همچون نوزادی بخوابد؟ اما من مانند نوزادی به خواب رفتم.

غیر اجتماعی بودن نسبی من می تواند به مردم گریزی تعبیر شود ، مشخصه ای که البته نشانه ی عقل سلیمی است که تنهایی و خلوت با خودش و کتاب هایش را به معاشرت های بیهوده و گفت و گو های پوچ ترجیح می دهد .

این وضعیت تنهایی خودم را دوست دارم؛ که سبب شده چشم احدی هنوز به غارها و ورطه های تاریک درونم نیفتاده باشد، که دیدنش هر تنابنده ای را گیج و گول می کند.

مطمننم که ما آن قدر یکدیگر را شناخته ایم که به هم اعتماد نکنیم.

وحشت آورترین چیز برای قاتل و جنایتکار پلیس نیست، دادگاه نیست خودش است. خودش و عصب هایش و طغیان تک تک سلول های بدنش که تا قبل از قتل دست آموز عرف و سنت های آشنا بوده.

زیبایی غریبی هست در موجود زنده ای که اجرایش هماهنگی خارق العاده ای با هم کار میکنند و مرگ مثل بیماری مثل سال خوردگی چیزی نیست مگر بر هم زدن این هماهنگی و به زشتی کشاندن آن زیبایی.

"از نظر آن‌هایی که به خدا عقیده دارند ارتکاب جرم در محضر او صورت می‌گیرد و برخی دیگر معتقدند جرم در پیشگاه مردم رخ می‌دهد. من اما ارتکاب آن را در پیشگاه خودم تصور می‌کنم."

"این وضعیت تنهایی خودم را دوست دارم که سبب شده چشم احدی هنوز به غارها و ورطه‌های تاریک درونم نیفتاده باشد، که دیدنش هر تنابنده ای را گیج و گول میکند."

"باری، یک‌بار حتی به فکر بازی کردن روی صحنه‌ی تئاتر افتادم، ولی خیلی زود این فکر ابلهانه را کنار گذاشتم. آخر تظاهری که همه بدانند تظاهر است که ارزشی ندارد."

او از ارتکاب خطاهای بزرگ، مثل هر کار بزرگ دیگری، قاصر بود.

اگر تمام موهبات شگفت‌انگيز و خارق‌العاده‌اى را هم كه در زندگی وجود دارد در نظر آوريم، باز چيزى با ذهن انسان برابرى نمى‌كند.

اگر تقدير بشر تكيه زدن بر جايگاه خداوندى باشد، اريكه پادشاهى‌اش كتاب بايد مى‌بود.

دراتاق پذيرايى بوديم كه غم بر من چيره شد وهر لحظه بيشتر مرا در خود مى‌فشرد. اين حال البته به ندرت به من دست مى داد، اما باتمام وجود و به‌روشنى حس كردم كه غريبه‌اى درميان جمعم و تنها در سراسر جهان. ديدم كه تا ابد گير افتاده‌ام در تنگناى ذهن خويش و زندانى‌ام در پیاله سر.