زیبایی غریبی هست در موجود زنده ای که اجرایش هماهنگی خارق العاده ای با هم کار میکنند و مرگ مثل بیماری مثل سال خوردگی چیزی نیست مگر بر هم زدن این هماهنگی و به زشتی کشاندن آن زیبایی.

وحشت آورترین چیز برای قاتل و جنایتکار پلیس نیست، دادگاه نیست خودش است. خودش و عصب هایش و طغیان تک تک سلول های بدنش که تا قبل از قتل دست آموز عرف و سنت های آشنا بوده.

مطمننم که ما آن قدر یکدیگر را شناخته ایم که به هم اعتماد نکنیم.

این وضعیت تنهایی خودم را دوست دارم؛ که سبب شده چشم احدی هنوز به غارها و ورطه های تاریک درونم نیفتاده باشد، که دیدنش هر تنابنده ای را گیج و گول می کند.