بریده‌های کتاب در جبهه غرب خبری نیست

آدم بااااورش نمی‌شود که در چنین بدن‌های خرد شده ای ، هنوز چهره ای وجود دارد که به زندگیِ روزانه چنگ زده.

زمین برای هیچ کس به اندازه‌ی سرباز معنا ندارد. وقتی سرباز خود را در آغوش آن پناه می دهد، وقتی چهره و اندامش را از ترس ترکش‌ها در آن پنهان میکند، زمین تنها یاور، برادر و مادر اوست. سرباز وحشت و اشک‌هایش را در سکوت و امنیت زمین پنهان میکند، زمین به سرباز پناه می‌دهد و برای ده ثانیه رهایش می‌کند تا زندگی کند، بدود. ده ثانیه زندگی. دوباره او را پذیرا می‌شود و گاه برای همیشه. زمین! ز مین! زمین!

رفیق من نمی خواستم تو را بکشم… حالا برای نخستین بار می بینم که تو هم آدمی هستی مثل خود من. من همه اش به فکر نارنجک هایت، به فکر سر نیزه ات، و به فکر تفنگت بودم؛ ولی حالا زنت جلوی چشمم است و خودت و شباهت بین من و تو. مرا ببخش رفیق. ما همیشه وقتی به حقایق پی می بریم که خیلی دیر شده. چرا هیچ وقت به ما نگفتند که شما هم بدبخت هایی هستید مثل خود ما. مادرهای شما هم مثل مادرهای ما نگران و چشم به راه هستند و وحشت از مرگ برای همه یکسان است و مرگ و درد و جان کندن یکسان. مرا ببخش رفیق. آخر چطور تو می توانی دشمن باشی؟ اگر این تفنگ و این لباس را به دور می انداختیم آن، تو هم مثل کات و آلبرت، برادر من بودی.

برایم خطرناک است که آن تجربیات را در قالب کلمات بیان کنم. می ترسم این تجربیات بیش از حد بزرگ شوند و دیگر نتوانم برشان غلبه کنم. اگر هر آنچه در جبهه اتفاق افتاده در بطن مان جا بگیرد چه بلایی سرمان خواهد آمد؟

این جنگ آنقدر ها هم بد نیست،اگر بگذراند کمی بیشتر بخوابیم

آن زمانی که به‌مان می‌آموختند وظیفه هر فردی در برابر کشورش از همه چیز بالاتر است، می‌دیدیم که رنج و و درد مرگ از همه چیز نیرومند‌تر است.

یک روز بالاخره خواهیم مرد ، بنابراین چ اهمیتی دارد

زمین برای هیچ‌کس به اندازهٔ سرباز معنا ندارد. وقتی سرباز خود را در آغوش آن پناه می‌دهد، وقتی چهره و اندامش را از ترس ترکش‌ها در آن پنهان می‌کند، زمین تنها یاور، برادر و مادر اوست. سرباز وحشت و اشک‌هایش را در سکوت و امنیت زمین پنهان می‌کند، زمین به سرباز پناه می‌دهد و برای ده ثانیه رهایش می‌کند تا زندگی کند، بدود. ده ثانیه زندگی. دوباره او را پذیرا می‌شود و گاه برای هميشه.

امروز همچون مسافران صحنه های جوانی را پشت سر گذاشته ایم‌.حقایقِ دشوار ما را سوزانده؛همچون بازرگانان مقصد را می‌دانیم و همچون قصابان بخش های مفید را از زوائد تشخیص می‌دهیم.دیگر چیزی ما را نمی آزارد،گویی به همه چیز بی‌اعتنا شده ایم.ما در جوانی حضور داشتیم؛آیا به راستی زندگی کرده ایم؟ ما مثل کودکان بی‌کس ایم و مانند مردانِ با تجربه و بی رحم و سطحی و پُر از اندوه ایم.... باور دارم که از میان رفته ایم.

وحشت را در صورتی می‌توان تحمل کرد که آن را نادیده بگیریم؛ اما اگر درباره آن فکر کنیم کشنده است