بریده‌های کتاب رفتیم بیرون سیگار بکشیم، هفده سال طول کشید (داستان هایی از نویسندگان معاصر روس)

اشک ریختن من برای عمومیشا تازه شروع شده است، وقتی برایم مثل روز روشن شده که واقعاً دیگر هیچ‌وقت او را نخواهم دید. هیچ‌وقت. این واژه درست در لحظه‌ای به عریان‌ترین شکل در برابر ما پدیدار می‌شود که حکایت دارد به پایان نزدیک می‌شود ولی ما می‌خواهیم ادامه‌اش را بشنویم. هر چند خیلی خوب می‌دانیم حکایت‌های واقعی چه‌قدر بی‌رحمانه قطع می‌شوند.

اشیاء کهنه و بی‌مصرف تسلطی عجیب بر انسان دارند. دور انداختن عینکی که شیشه‌هایش ترک خورده است یعنی اعتراف کنی تمام دنیایی که تابه‌حال از پشت این عینک دیده‌ای برای همیشه پشت سرت بر جا می‌ماند، یا برعکس، از جلوت سر در می‌آورد، در آن قلمرو نیستی که به‌سرعت به سمت تو در حرکت است… خرده‌ریزه‌های گذشته مثل لنگری هستند که روح را به چیزی بند می‌کنند که دیگر وجود ندارد.

احمقانه است که بخواهیم دنبال مقصر بگردیم. هر حکمی دژخیم مناسب خود را پیدا می‌کند و هر یک از ما شریک کشتارهای جمعی هستیم. در این جهان همه‌چیز در هم تنیده شده و نمی‌توان روابط علت و معلولی را بازسازی کرد. چه کسی می‌داند، شاید هنگامی که ما در مترو جای‌مان را به فلان پیرزن بدذات می‌دهیم، در حقیقت کودکان زنگبار را به گرسنگی محکوم می‌کنیم. دامنه‌ی بصیرت و مسئولیت ما بسیار محدود است و همه‌ی علل و دلایل در نهایت در ناشناخته‌ها فرو می‌روند و به زمان آفرینش جهان بر می‌گردند.

یک روز بهاری ماه مارس بود، ولی هوا لنینی‌ترین شکل ممکن را داشت: پشت پنجره همانند ماه نوامبر مهی به سیاهیِ نیم‌تنه‌های ملوانان انقلابی در فضا معلق بود که از لابه‌لای آن به زحمت شبحی از «هایل هیتلرِ» جرثقیل به چشم می‌خورد.

حتی از زندگی خصوصی معمولی هم خبری نبود، زیرا هر پولی که صرف خرید زیر‌شلواری در حال تاب خوردن بر بند‌رخت‌های عمومی می‌شد، پیش چشم تک‌تک مردم بود.

حالا نگاه او، همانند حوای رانده‌شدهاز بهشت، پیوسته به سوی گذشته بود و همه‌چیز آنجا، یعنی گذشته، به‌نظرش زیبا و عالی می‌رسید.

یک ضرب‌المثل انگلیسی می‌گوید «در کمد هر کسی اسکلتی متعلق به خود او پنهان شده است.» چیزی مانع می‌شود انگلیسی‌ها، که معمولاً تفکر درستی دارند، حقیقت تمام‌وکمال این ضرب‌المثل را دریابند. وحشتناک‌تر از همه این است که «متعلق به خود» بودنِ این اسکلت، به معنای حق مالکیت بر آن و لزوم پنهان کردنش از دست دیگران نیست، بلکه معنای «اسکلت خود همان فرد» را می‌دهد و کمد هم این‌جا تعبیر ملیحی از جسم و بدنی است که اسکلتْ زمانی، یعنی پس از غیب شدن کمد، از آن بیرون خواهد افتاد.

چه سعادتی است که گرمای فیزیکی به صورت کاملا مادی و محسوس به گرمای روحی تبدیل می‌شود و تا آخر عمر در حافظه باقی می‌ماند .

با خودم فکر می کردم که ما خیلی عجیبیم فقط چیزی را می بینیم که دل مان می خواهد ببینیم! نه آن چیزی که واقعاً نشان مان می دهند..

دور انداختن عینکی که شیشه‌هایش ترک خورده است یعنی اعتراف کنی تمام دنیایی که تابه‌حال از پشت این عینک دیده‌ای برای همیشه پشت‌سرت برجا می‌ماند.