بیشتر کشورهایی که بیگانگان را خواه به هنگام بنیادگذاری خود و خواه پس از آن به سرزمین خود پذیرفته‌اند با آشوب و ناامنی روبه‌رو شده‌اند.

هنگامی که فرمانروایان گستاخی کنند و فقط در پی سود خویش باشند، مردم نه همان بر ایشان بلکه بر سازمان و قوانینی که به ایشان قدرت می‌دهد می‌شورند. آزمندی فرمانروایان گاه به صورت غصب اموال خصوصی و گاه به شکل تجاوز به خزانهٔ ملت جلوه می‌کند.

هر کس که کار خود را بر نهاد نادرست و آیین ناخوش آغاز کند، به فرجامی درست و خوش نتواند رسید.

یک روز بهاری ماه مارس بود، ولی هوا لنینی‌ترین شکل ممکن را داشت: پشت پنجره همانند ماه نوامبر مهی به سیاهیِ نیم‌تنه‌های ملوانان انقلابی در فضا معلق بود که از لابه‌لای آن به زحمت شبحی از «هایل هیتلرِ» جرثقیل به چشم می‌خورد.

احمقانه است که بخواهیم دنبال مقصر بگردیم. هر حکمی دژخیم مناسب خود را پیدا می‌کند و هر یک از ما شریک کشتارهای جمعی هستیم. در این جهان همه‌چیز در هم تنیده شده و نمی‌توان روابط علت و معلولی را بازسازی کرد. چه کسی می‌داند، شاید هنگامی که ما در مترو جای‌مان را به فلان پیرزن بدذات می‌دهیم، در حقیقت کودکان زنگبار را به گرسنگی محکوم می‌کنیم. دامنه‌ی بصیرت و مسئولیت ما بسیار محدود است و همه‌ی علل و دلایل در نهایت در ناشناخته‌ها فرو می‌روند و به زمان آفرینش جهان بر می‌گردند.