بریده‌های کتاب مرگ به وقت بهار

رودخانه به انسان می‌ماند. همواره در راهی است که برایش مقرر شده، و اگر هر از گاهی طغیان می‌کند، مانند دل انسان که تاب نمی‌آورد و سرریز می‌شود، قاعده‌ای او را به مسیرش باز می‌گرداند.

چه می‌ماند پشت میله ها چه نمی‌ماند. خودش زندان خودش بود. هرکسی زندان خودش است، چیزی عوض نمیشود، فقط عادت های ما هستند که عوض می‌شوند.

زندگی از آن همه زنده ماندن بود که زشت شده بود.

همه چیز مثله قبل بود: نه برگ ها تغییری کرده بودند، نه درختان و نه پروانه ها و نه این حس که زمان درون سایه ها مرده. ولی دیگر هیچ چیز مثل قبل نبود.

آدم یک روز از خواب بیدار می شود و خیال می کند هرچه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است، ولی درست نیست، وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی میرند، باقی می مانند. از آدمی به آدم دیگر می رسند، همیشه همینطور است، از آدمی به آدم دیگر

می‌گفتند روزی که مردی موفق شود از خودش جلو بزند، زندگی‌اش روی غلتک می‌افتد، یا دست‌کم کمابیش روی غلتک می‌افتد.

هیچ‌چیز برایش مهم نبود، چه می‌ماند پشت میله‌ها چه نمی‌ماند. خودش زندان خودش بود. هرکسی زندان خودش است، چیزی عوض نمی‌شود فقط عادت‌های ما هستند که عوض می‌شوند.

تنها حقیقت زندگی این است: لبخند زدن به وصال مرگ.

حالا که طریقه ی زندگی کردنت را خودت انتخاب نکردی, لااقل نحوه ی مرگت را خودت انتخاب کن, و تا ته خط برو.... .......................................................... همیشه نفس می کشید اما هرگز زندگی نکرد.

جوری که می‌خواست قانعم کند هرچیزی که باور کرده‌ بودم دروغ محض بوده، تا باورم شود تنها حقیقت زندگی این است: لبخند زدن به وصال مرگ.

دهکده پر بود از آدم‌هایی که شور[زندگی]شان کشته شده بود، و همه به کسی که شورش کشته می‌شد با نگاهی ترحم‌آمیز و رضایتمند نگاه می‌کردند، انگار دیگر طرف حسابشان کودکی بیش نیست.

شور است که آدم را زنده نگه می‌دارد.

...شب خودش را دار زد، با طنابی آویخته از شاخه اقاقیا. اولین چیزی که صبح روز بعد وقتی به حیاط رفت دید پاهای آویزان مادرش بوده اما هیچ نترسید. نمی دانست آدم اگر خودش را دار بزند چه میشود و نمیدانست آن وضعیتی که مادرش داشت یعنی که او مرده.

باید در زندگی چنان وانمود کنی که هر حرفی را باور می‌کنی.

هرچه را بخواهی به آن میرسی، اما این رسیدن با درد و رنج همراه است، تا آنجا که دیگر پشت دستت را داغ می‌کنی که چیزی نخواهی.

مردانی که عطش کشتن دارند خودشان مرده‌اند.

همه‌چیز تکرار می‌شود، همیشه تکرار می‌شود، نه آغازی دارد نه پایانی، و نه خستگی سرش می‌شود. من و تو خسته می‌شویم.

آدم ها حصاری به دور خود کشیده‌اند، اما نزدیکشان که بشوی سفره دلشان را برایت باز می‌کنند. بی اختیار دهانم را باز کردم اما بعد آرام بستمش، چون دهان باز پذیرای ترس است.