بریده‌ کتاب‌های مرگ به وقت بهار

بچه که بودم حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه چیز زیادی واضح بود و زشتیِ مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

آدم‌ها حصاری به دور خود کشیده‌اند، اما نزدیکشان که بشوی سفره‌ی دلشان را برایت باز می‌کنند.

آدم یک روز از خواب بیدار می‌شود و خیال می‌کند هر چه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است ، ولی درست نیست ؛ وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی‌میرند. باقی می‌مانند. از آدمی به آدم دیگر می‌رسند ، همیشه همینطور است ، از آدمی به آدم دیگر.

تمام رنجی که در زندگی می‌کشیم به این خاطر است که نیمی از وجودمان برآمده از زمین است و نیمی از آن زاییده هواست.

تمام ارواح خوب‌اند، کار های بد را دست ها و چشم ها می‌کنند ، روح ها هم که نه دست دارند و نه چشم ، فقط یک کار بلدند ، آنها روح‌اند و باد می‌سازند.

رودخانه به انسان می‌ماند. همواره در راهی است که برایش مقرر شده، و اگر هر از گاهی طغیان می‌کند، مانند دل انسان که تاب نمی‌آورد و سرریز می‌شود، قاعده‌ای او را به مسیرش باز می‌گرداند.

آدم یک روز از خواب بیدار می شود و خیال می کند هرچه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است، ولی درست نیست، وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی میرند، باقی می مانند. از آدمی به آدم دیگر می رسند، همیشه همینطور است، از آدمی به آدم دیگر

هیچ‌چیز برایش مهم نبود، چه می‌ماند پشت میله‌ها چه نمی‌ماند. خودش زندان خودش بود. هرکسی زندان خودش است، چیزی عوض نمی‌شود فقط عادت‌های ما هستند که عوض می‌شوند.

تنها حقیقت زندگی این است: لبخند زدن به وصال مرگ.

حالا که طریقه ی زندگی کردنت را خودت انتخاب نکردی, لااقل نحوه ی مرگت را خودت انتخاب کن, و تا ته خط برو.... .......................................................... همیشه نفس می کشید اما هرگز زندگی نکرد.

دهکده پر بود از آدم‌هایی که شور[زندگی]شان کشته شده بود، و همه به کسی که شورش کشته می‌شد با نگاهی ترحم‌آمیز و رضایتمند نگاه می‌کردند، انگار دیگر طرف حسابشان کودکی بیش نیست.

...شب خودش را دار زد، با طنابی آویخته از شاخه اقاقیا. اولین چیزی که صبح روز بعد وقتی به حیاط رفت دید پاهای آویزان مادرش بوده اما هیچ نترسید. نمی دانست آدم اگر خودش را دار بزند چه میشود و نمیدانست آن وضعیتی که مادرش داشت یعنی که او مرده.

آدم ها حصاری به دور خود کشیده‌اند، اما نزدیکشان که بشوی سفره دلشان را برایت باز می‌کنند. بی اختیار دهانم را باز کردم اما بعد آرام بستمش، چون دهان باز پذیرای ترس است.

در سلاخ‌خانه، حرف اول و آخر را خون‌کارِ سلاخ‌خانه می‌زد، باقی آن‌قدر پیر بودند که جز سلاخی اسب‌ها کاری ازشان برنمی‌آمد، آن‌طوری هم که آن پیرمردها حیـوان را می‌کشـتند، گـوشتـش بی‌مـزه می‌شـد، مـزۀ چـوب می‌گـرفـت.

در روشناییِ روز همه چیز زیادی واضح بود و زشتیِ مطلق و لاعلاجِ بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

بوی مرگ به وقت بهار. خودم را انداختم روی زمین، روی سنگ‌ریزه‌ها، قلبم داشت از جا کنده می‌شد، دست‌هایم یخ زده بود. چهارده‌ساله بودم و آن مرد که پا به درخت گذاشت تا بمیرد پدرم بود.