بریده‌های کتاب مرگ به وقت بهار

بچه که بودم حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه چیز زیادی واضح بود و زشتیِ مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

فکر کردن به زندگی بچه‌ام حالم را بد می‌کرد، چون باید نفس می‌کشید بی‌آن‌که بداند چرا.

لمس و نوازش که از سر مهر باشد ، هرچند مهم به نظر نیاید، کاری میکند که نبض دو طرف به هم بزند.

حالا که طریقه‌ی زندگی کردنت را خودت انتخاب نکردی، لااقل نحوه‌ی مرگت را خودت انتخاب کن!

آدم‌ها حصاری به دور خود کشیده‌اند، اما نزدیکشان که بشوی سفره‌ی دلشان را برایت باز می‌کنند.

همیشه نفس می‌کشید اما هرگز زندگی نکرد.

آدم یک روز از خواب بیدار می‌شود و خیال می‌کند هر چه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است ، ولی درست نیست ؛ وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی‌میرند. باقی می‌مانند. از آدمی به آدم دیگر می‌رسند ، همیشه همینطور است ، از آدمی به آدم دیگر.

تمام رنجی که در زندگی می‌کشیم به این خاطر است که نیمی از وجودمان برآمده از زمین است و نیمی از آن زاییده هواست.

تمام ارواح خوب‌اند، کار های بد را دست ها و چشم ها می‌کنند ، روح ها هم که نه دست دارند و نه چشم ، فقط یک کار بلدند ، آنها روح‌اند و باد می‌سازند.

هرچیزی که از ته دل باور کنی اتفاق می‌افتد!

رودخانه به انسان می‌ماند. همواره در راهی است که برایش مقرر شده، و اگر هر از گاهی طغیان می‌کند، مانند دل انسان که تاب نمی‌آورد و سرریز می‌شود، قاعده‌ای او را به مسیرش باز می‌گرداند.

زندگی از آن همه زنده ماندن بود که زشت شده بود.

آدم یک روز از خواب بیدار می شود و خیال می کند هرچه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است، ولی درست نیست، وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که تا حدی مرده. آن چیزها نمی میرند، باقی می مانند. از آدمی به آدم دیگر می رسند، همیشه همینطور است، از آدمی به آدم دیگر

هیچ‌چیز برایش مهم نبود، چه می‌ماند پشت میله‌ها چه نمی‌ماند. خودش زندان خودش بود. هرکسی زندان خودش است، چیزی عوض نمی‌شود فقط عادت‌های ما هستند که عوض می‌شوند.

تنها حقیقت زندگی این است: لبخند زدن به وصال مرگ.

حالا که طریقه ی زندگی کردنت را خودت انتخاب نکردی, لااقل نحوه ی مرگت را خودت انتخاب کن, و تا ته خط برو.... .......................................................... همیشه نفس می کشید اما هرگز زندگی نکرد.

جوری که می‌خواست قانعم کند هرچیزی که باور کرده‌ بودم دروغ محض بوده، تا باورم شود تنها حقیقت زندگی این است: لبخند زدن به وصال مرگ.