بریده‌های کتاب رستاخیز

آدم‌ها مثل رودهایند. آبی که در آن جاریست یکی بیش نیست اما رودها گاه باریکند و تندتاب، گاه فراخند و آرام، گاه گرم است یا گل آلود. آدم‌ها هم همینطور اند هر یک مایه همه صفات انسانی را در خود دارند و گرچه همیشه همانند که هستند، گاه یک جنبه از طبعشان ظاهر می‌شود و گاه جنبه دیگر.

اما آدم ها، این بزرگان و سالمندان خردمند همچنان در کار فریفتن خود و آزار دیگران بودند . آنها این بامداد و بهار و جلال دنیای خدا را نعمتی بزرگ و مقدس نمی شمردند. معتبر و مقدس برای آنها تدابیری بود که خود می اندیشیدند تا بر همنوعانشان چیره شوند

این دادرس، که کارمندی بسیار منظم و دقیق بود، از قضا آن روز صبح با همسرش بگومگو کرده بود، زیرا زنش خرجی ماهانه را زودتر از وقت تمام کرده و از او خواسته بود که از بودجه ماه بعد چیزی پیشکی به او بدهد و او حاضر نشده بود که از قرار نهاده تخطی کند. کار به دعوا کشبده بود و زن گفته بود حال که چنین است ناهاری در کار نخواهد بود و او اگر غذا میخواهد باید به رستوران برود

چند صد هزار آدمی که در این پهنه تنگ گرد آمده اند، آن را از ریخت انداخته اند، مثله اش کرده اند، آن را زیر خروارها سنگ درهم کوفته اند تا هیچ بذری در آن به عمل نیاید. هر گیاهی را که شروع کرده به سبز شدن از ریشه درآورده اند، هوا را با دود نفت و زغال سنگ آلوده اند، درختها را قطع کرده اند، حیوانها و پرندگان را از زیست گاه هاشان رانده اند.