«...بلکه اسلام یک رژیم معتدل با شناخت مالکیت و احترام به آن به نحو محدود در پیدا شدن مالکیت و مصرف[است] که اگر به حق به آن عمل شود، چرخ‌های اقتصاد سالم به راه می‌افتد و عدالت اجتماعی که لازمهٔ یک رژیم سالم است، تحقق می‌یابد. در اینجا نیز یک دسته با کج‌فهمی‌ها و بی‌اطلاعی از اسلام و اقتصاد سالم آن، در طرف مقابل دستهٔ اول (لیبرال‌ها) قرار گرفته و گاهی با تمسک به بعضی آیات یا جملات نهج‌البلاغه، اسلام را موافق با مکتب‌های انحرافی مارکس و امثال او معرفی نموده‌اند و توجه به سایر آیات و فقرات نهج‌البلاغه ننموده و سرخود، به فهم قاصر خود به‌پاخاسته و «مذهب اشتراکی» را تعقیب می‌کنند و از کفر و دیکتاتوری و اختناق کوبنده که ارزش‌های انسانی را نادیده گرفته و یک حزب اقلیت از توده‌های انسانی که مثل حیوانات عمل می‌کنند، حمایت می‌کنند. وصیت من به مجلس و شورای نگهبان و دولت و رئیس‌جمهور و شورای قضایی آن است که در مقابل احکام خداوند متعال خاضع بوده تحت تاثیر تبلیغات بی‌محتوای قطب ظالم چپاولگر سرمایه‌داری و قطب ملحد اشتراکی و کمونیستی واقع نشوید، و به مالکیت و سرمایه‌های مشروع با حدود اسلامی احترام بگذارید به ملت اطمینان دهید تا سرمایه‌ها و فعالیت‌های سازنده به کار افتند و دولت و کشور را به خودکفایی و صنایع سبک و سنگین برسانند. و به ثروتمندان و پولداران مشروع وصیت می‌کنم که ثروت‌های عادلانه خود را به کار اندازید و به فعالیت سازنده در مزارع و روستاها و کارخانه‌ها برخیزید که این خود عبادتی ارزشمند است.»

«ما هرگز نمی‌توانیم به معصومیت و زیبایی ادعایی جامعهٔ بسته بازگردیم؛ به مجرد اینکه احساس کنیم باید عهده‌دار مسئولیتهای شخصی شویم، دیگر نخواهیم توانست به وضعی بازگردیم که در آن بی‌چون و چرا در برابر جادوی قبیله سر بنهیم. هرچه بیشتر برای بازگشت به عصر پهلوانیِ قبیله‌پرستی بکوشیم، این یقین بیشتر می‌شود که کارمان به دستگاه تفتیش عقاید و پلیس مخفی خواهد کشید. هیچ بازگشتی به وضع هماهنگ طبیعی امکان‌پذیر نیست. اگر بازگردیم، باید آن راه را تا انتها بپیماییم-باید به حیوانات رجعت کنیم. این مسأله‌ای است که باید با صراحت و شهامت با آن روبه‌رو شویم. اگر در رویای بازگشت به عهد کودکی فرو برویم، اگر وسوسه شویم که به دیگران تکیه کنیم و از این راه خوش و خوشبخت شویم، اگر هراس به دل راه دهیم و از این فشار تن بزنیم، آنگاه لااقل باید با درک روشن تصمیمی که در پیش داریم به خود نیرو ببخشیم. می‌توانیم راه رجعت به حیوانات را پیش گیریم؛ ولی اگر بخواهیم انسان بمانیم، یک راه بیشتر نیست و آن راه ورود به جامعهٔ باز است. باید راهمان را به درون مجهولات و شبهات و ناامنیها ادامه دهیم، تا به بهترین وجه، هم برای حصول ایمنی برنامه بریزیم و هم برای آزادی.» در سنگر آزادی-هایک_