بریده‌ کتاب‌های اسرائیلی که من دیدم؛ نه صلح، نه حرف اضافه: خاطرات خبرنگار عرب از سفر سال 1996 به شهرهای صهیونیست نشین و مسلمان نشین فلسطین اشغالی

مبارزه، اینجا گولبول های قرمز خون و پلاسمای زندگی است. آغازش همان لحظۀ به دنیا آمدن هر نوزاد فلسطینی است. پایانش هم همان لحظه ای است که جسد فرد را در پرچم فلسطین می پیچند تا در آغوش خاک بگذارند.

دیدم که چند خانم مهماندار، آستین‌هایشان را بالا زده‌اند و هر کدام سبدی در دست گرفته و در بین مسافرین حرکت می‌کنند. من -چون وسط هواپیما نشسته بودم- نمی‌توانستم ببینم داخل آن سبد چیست، ولی وقتی مهماندار نزدیکم شد فهمیدم آن چیزی که از داخل سبد به مسافرین می‌دهد، یک ساندویچ کوچک لانشون است، اندازۀ ساندویچ مخصوص بچه‌ها در رستوران «ساب‌وِی»! پشت سر هر مهمانداری که یکی از آن سبدها دستش بود، یک مهماندار دیگر با یک سینی در دست حرکت می‌کرد. داخل سینی یک سری فنجان پلاستیکی قرار داشت -درست مثل همان‌ها که در آزمایشگاه‌ها برای گرفتن نمونۀ ادرار به مراجعین می‌دهند! داخل این لیوان‌های پلاستیکی هم آب پرتقال بود. وقتی این «سفرۀ رنگین غذا» به ما رسید، من و همکارم ابراهیم مسلم یک صدا گفتیم «نو، تنک‌یو». بعدش هم بلند زدیم زیر خنده. جالب بود، چون برای گفتن این، اصلا هماهنگ نکرده بودیم. ظاهرا صدای خندۀ ما باعث ناراحتی بعضی خاخام‌ها شده بود که برگشتند و با عصبانیت و انزجار نگاهمان کردند. به ابراهیم گفتم: «غذای یهودیا رو نمی‌خوری؟» جواب داد: «معلومه که نه، محاله این کارو بکنم.» گفتم: «البته [بگما،] این ساندویچ، فقط پیش غذا بود، الان غذاهای جورواجور برامون می‌آرن.» با خنده گفت: «خیال کردی سوار هواپیمای خطوط هوایی عربستان شدی؟ خواب دیدی خیره! سوار هواپیمای یهودیا شدیما!»

«ترس، برای اینا مثل نون شبه،بدون ترس نمیتونن زندگی کنن!شعر نزار قبانی رو شنیدی که میگه :"عشق بخشی از تخیل ماست،اگر روی زمین پیدایش نمی کردیم خودمان اختراعش میکردیم". کلمه عشق رو بردار و جاش کلمه ی ترس رو بذار . اون وقت میشه نظریه امنیتی اسرائیلی ها!»

در اصل باید پروازهای همه شرکت‌های هواییِ خارجی از فرودگاه جدید قاهره بلند شود، ولی اسرائیلی ها اصرار داشتند که هواپیماهایشان از همان فرودگاهی بلند شود که هواپیماهای مصری بلند می‌شوند. درست عین همان که ترجیح می‌دادند سفارتشان در قاهره عبارت باشد از واحدِ در اصل مسکونی که ساختمانی که در آن یک سری مصری زندگی می‌کنند. این نظریۀ امنیت اسرائیلی است!

رسانه های اسراییل نابغه اند، خصوصا در به تصویر کشیدن جامعه ای که علیه اش جنایت شده و در برابر عملیات های انتحاری حماس بی دفاع است

می خواهند تو را یهودی کنند درحالیکه همۀ گنجشک ها بر روی درخت هایت به عربی آواز می خوانند.

_اسرائیل صلح میخواد ؟ بله ! ولی فقط برای خودش . و این چیزی ست که تا قیامت هم ابدا محقق نخواهد شد.

در غزه و بیت لحم و رام الله، در نابلس و طولکرم و الخلیل، در همه اراضی فلسطینی که در آن به زبان عربی صحبت می‌شود مبارزه‌ای ابدی جاری است، مبارزه‌ای که نگاه کردن مدام به ساعت مچی و انتظار و عجله داشتن برای رسیدن به زمان پایان را نمی‌شناسد.

بعد از آن که از مقر فرماندهی پلیس بیرون آمدیم محمد از من جدا نشد، ولی موقع قدم زدن ساکت ساکت بود و هیچ حرف نمی زد.یک سنگ را (در حرکتی بدون توجه)هی با پایش جلو می انداخت.تا آن که گفتم<این سنگ رو نباید با پا زد>. به سرعت منظورم را متوجه شد و گفت:<توی دنیا فقط یه سنگ مقدس هست ،اون هم توی مکه است.فقط حجر الاسوده که بغلش می کنیم و می بوسیمش.ارزش سنگ خیابون،به دستیه که برش می داره و فکریه که پسِ اون برداشتن هست.این سنگ ها موقعی مقدس بودن که با برادرام (از بچه گرفته تا جوون)برشون می داشتیم و توی دست های ما تبدیل می شدن به موشک های توماهوک که آمریکایی ها می گن خطا نداره.

«ما تا روز قیامت با یهودیا در جنگیم. قرآن اینو می گه. حرف خدا رو باور دارید؟»