بریده‌ کتاب‌های اگر به خودم برگردم: ده جستار درباره پرسه در شهر

برگشتن به کتاب مثل برگشتن به شهرهایی است که فکر می‌کنیم شهر ما هستند ولی در واقع فراموش‌شان کرده‌ایم و فراموش‌مان کرده‌اند.در شهر-در کتاب- بیهوده به گذرگاه‌ها سر می‌زنیم و دنبال نوستالژی‌هایی می‌گردیم که دیگر مال ما نیست.

ولی نوستالژی همیشه نوستالژی گذشته نیست. بعضی چیزها از قبل نوستالژی ایجاد می‌کنند: فضاهایی که به محض یافتن‌شان می‌دانیم از دست خواهند رفت، جاهایی که می‌دانیم در آن‌ها خوشحال‌تر از هر زمانی در آینده خواهیم بود.

«تنها تسلای ما در مقابل بدبختی‌هایمان حواس‌پرتی است، و بااین‌حال بزرگ‌ترین بدبختی ما هم همان است.»

عابرِ شهریِ امروز باید قدم‌هایش را با ضرب‌آهنگ شهرش هماهنگ کند و مثل باقی عابران هدفمند و مصمم قدم بردارد. هرگونه نوسانِ سرعت باعث می‌شود به او مشکوک شوند. کسی که زیادی آهسته راه می‌رود ممکن است نقشه جنایت در سر داشته باشد یا -حتی بدتر از آن- توریست باشد. غیر از آن‌هایی که هنوز سگ‌شان را می‌برند پیاده‌روی، بچه‌هایی که دارند از مدرسه برمی‌گردند خانه، آدم‌های خیلی پیر و فروشنده‌های دوره‌گرد هیچ‌کس حق ندارد آهسته و بی‌هدف در شهر راه برود. از آن طرفِ بام، هر کسی بدون لباس ورزشی بدود احتمال دارد در حال فرار از چنگال عدالت باشد یا مثلاً تحت حمله عصبی شدید.

... مسیرهای جایگزین ... وقتی زبانی را نصفه نیمه بلدیم تخیل مان جای خالی کلمه ها،عبارت ها یا جمله هایی را که نمی دانیم پر می کند؛ دقیقاً مثل کتاب های نقاشی بچگی مان که پر از نقطه های کوچک بودند و باید با مداد شمعی نقطه ها را به هم وصل می کردین تا تصویر نهایی معلوم شود... ص ۵۹ ... #اگر_به_خودم_برگردم

ما در حال از دست دادن چیزی هستیم. حرکت می‌کنیم و تکه‌های مردهٔ پوست را می‌اندازیم توی پیاده‌رو، کلمات مرده را می‌اندازیم توی گفت‌وگو. شهرها، مثل بدن‌هایمان، مثل زبان، ویرانی‌هایی در دست ساخت اند. ولی این خطر همیشگیِ زلزله تنها چیزی ست که برایمان مانده. فقط چنین چیزی _منظره‌ای از آوار روی آوار_ است که هلمان می‌دهد برویم بیرون و دنبال آخرین چیزهای باقی‌مانده بگردیم. فقط زیر سایهٔ همین تهدید است که دوباره لازم می‌شود زبان را نقب بزنیم، کلمهٔ درست را پیدا کنیم.