بریده‌های کتاب داستان: ساختار، سبک و اصول فیلمنامه نویسی

استعداد فاقد مهارت مثل بنزین بدون ماشین است، که شعله‌ی زیادی دارد اما چیزی را به حرکت در نمی‌آورد.

بسیاری از فیلمسازان نیز با دست زدن به اداهای کودکانه در واقع فریاد می‌زنند: "نگاه کنیر چه کارهایی از دستم ساخته است!" هنرمند پخته و آبدیده هرگز جلب توجه نمی‌کند و هنرمند عاقل نیز هرگز کاری را صرفا برای شکستن قراردادها انجام نمی‌دهد

به قول کِنِت برکِ منتقد، داستان‌ها ابزار زندگی‌اند.

تنها در صورتی می‌توان فیلم موفق ساخت که از واکنش‌ها و پیش‌بینی‌های بیننده مطلع بود. باید داستان خود را به نحوی سر و شکل دهید که هم دیدگاه شما را بیان کند و هم به تمایلات مخاطب پاسخ گوید. تماشاگر نیرویی‌ست که - به اندازه‌ی دیگر عناصر - بر شکل‌گیری داستان تاثیر می‌گذارد

وقتی جامعه، مخاطب شبه‌داستان‌های ظاهرفریب و توخالی قرار می‌گیرد، دچار زوال و ضعف می‌شود. ما نیازمند هجویه‌ها و تراژدی‌های راستینیم‌. درام‌ها و کمدی‌هایی که زوایای تاریک روح بشر و جامعه انسانی را روشن کنند.

آدم‌های واقعی معمولا نه به اندازهٔ شخصیت‌های داستانی پیچیده‌اند و نه به اندازهٔ آن‌ها قابل شناخت.

روی کاغذ، زنده بودن و پویایی از نام چیزها نشئت می‌گیرد. اسم یعنی نام اشیاء و فعل یعنی نام کنش‌ها. برای اینکه نوشتهٔ شما زنده و پویا باشد از اسامی و افعالی که با صفت یا قید همراه هستند پرهیز کنید و به دنبال نام چیزها باشید.

داستانگویی به معنای ردیف کردن انبوه اطلاعات در یک روایت نیست، بلکه نوعی طراحی حوادث است که ما را به یک نقطه‌ی اوج با معنا می‌رساند.

«کم یعنی زیاد»

کولی‌ها مثلی قدیمی دارند که می‌گوید:«کسی که زودتر اعتراف کند بازنده است.». کسی که زودتر بگوید « دوستت دارم» بازنده است زیرا طرف مقابل با شنیدن این حرف بلافاصله لبخند معنی‌داری می‌زند و می‌فهمد که محبوب است و لذا از آن پس رابطه را کنترل می‌کند. اگر خوش شانس باشید این دو کلمه در زیر نور شمع همزمان به زبان می‌آیند و اگر خیلی خوش‌شانس باشید اصلا نیازی به بیان آن‌ها نیست...

نخستین گام در راه خلق یک داستان خوب، خلق دنیایی کوچک و قابل شناخت است

نکته جالب درباره رابطه موقعیت و داستان این است که: هرچه دنیای داستان بزرگتر باشد دانش نویسنده کمتر و رقیق‌تر است و لذا قدرت خلاقه او و داستانش کلیشه‌ای‌تر می‌شود اما هرچه دنیای داستان کوچکتر باشد دانش نویسنده جامع‌تر و کامل‌تر است و لذا قدرت خلاقه او بیشتر می‌شود.

عطش ما برای داستان، انعکاسی است از نیاز عمیق بشر به یافتن الگوهای زندگی، نه صرفا به عنوان یک عمل فکری و ذهنی بلکه در قالب تجربه‌ای کاملا شخصی و عاطفی. به کلام ژان آنویِ نمایشنامه‌نویس: "داستان به زندگی شکل می‌دهد".

خلق یک فیلمنامه‌‌ی خوب، به دشواری خلق یک سمفونی است و از برخی جهات دشوارتر. زیرا در حالی که آهنگساز با خلوص ریاضی‌وارِ نُتها سر و کار دارد، ما به دنیای پیچیده و دشواری گام می‌نهیم که نامش سرشت و ذات بشر است.

در حال که نویسندگان با حداکثر سرعت، صفحات را سیاه می‌کنند، فیلمنامه نویسان بارها و بارها نوشته‌های خود را حذف می‌کنند و در بیان حداکثر مفاهیم در حداقل کلمات مصمم و بی ملاحظه‌اند.

ماده خام استعداد ادبی، کلمات است و ماده خام استعداد داستانگویی، خود زندگی.