بریده‌های کتاب کشفم کن

خوب می‌فهمم عذاب کشیدن چه حسی دارد. کارهایی را بکنی چون عقلت بیشتر از این قد نمی‌دهد. کارهایی را بکنی چون فکر می‌کنی درست‌اند چون هیچوقت یادت نداده‌اند غلط چیست.

نیت خوب عالیه،اما حقیقت رو تغییر نمی ده

کنجی می‌پرد وسط حرفم:"بچه ها فقط محض اطلاعتون،رای من هنوز همون گزینه‌ی مجبور نیستیم دربارش حرف بزنیم هست.می‌دونید که.فقط محض اطلاعتون.همین جا ولش کنید."

میگوید: من سنگدلم.

میخواهم به دنیا بگویم اصلا خنده دار نیست.

انگار مرگ اتفاق دور و غریبی است که فقط دیده‌ای برای آدم هایی که هرگز نمی شناختی رخ داده و بی تردید برای من،برای تو،برای هیچ‌کدام از ما رخ نمی‌دهد.

امید می تواند آدم ها را وادار به کارهای وحشتناکی کند

تنهایی پدیده غریبی است. از وجودت بالا می‌خزد، آرام و ساکت، توی تاریکی کنارت می‌نشیند ، همانطور که داری می‌خوابی موهایت را نوازش می‌کند. خودش را دور استخوان‌هایت می‌پیچد، چنان محکم می‌فشارد که تقریباً نفست بند می‌آید نمی‌توانی صدای ضربانی را بشنوی که توی خونت می‌خروشد از پوستت بالا می‌دود و لب‌هایش موهای نرم پشت گردنت را لمس می‌کند. دروغ ها را توی قلبت باقی می‌گذارد. شب ها کنارت دراز می‌کشد ، روشنایی را زالو‌ وار از هر کنج و گوشه ای می‌مکد. همدمی همیشگی است، وقتی تقلا می‌کنی سرپا شوی دستت را می‌چسبد و می‌کشدت پایین...

دلم می‌خواهد بزنم زیر یکی از آن خنده های عجیب و جیغ مانندِ وهم آلودی که نشانه نقطه پایان سلامت عقل آدم است. چون فکر می‌کنم این دنیا شوخ طبعی وحشتناک و آزاردهنده‌ای دارد.انگار همیشه درد به ریش من میخندد. مرا مضحکه خودش می‌کند. زندگی ام را بی‌نهایت پیچیده تر از همیشه میکند. . جولیت فرارز_جلد دوم مجموعه خردم کن

اوضاع بهتر میشود به شرطی که قدرت در دست ادم درست باشد.

چشم هایش، آبی تیره، موهایش، قهوه ای تیره.پیراهنش، در جاهای درست و مناسب چسبان بود و لب هایش، گوشه ی لب هایش به بالا انحنا پیدا می کند تا کلیدی را بزند که توی قلبم آتش به پا می کند و حتی وقت نمی کنم پلک بزنم و نفسم را بیرون بدهم و خودم را پیش او می بینیم. آدام.

مترادف ها همدیگر را می‌شناسند مثل همکار های قدیمی، مثل رفقایی که دنیا را با هم دیده‌اند. داستان و ماجرا میگویند و می‌شنوند، درباره اصل و نسبشان حرف می‌زنند و فراموش می‌کنند با اینکه شبیه‌اند، به کل فرق دارند، و با اینکه در ویژگی‌های مشخصی مشترک‌اند، هیچ کدام هرگز نمی‌تواند جای دیگری باشد. چون شب آرام با شب ساکت یکی نیست، آدم محکم با آدم موقر یکی نیست، و نور تابان با نور درخشان یکی نیست چون طوری که خودشان را توی جمله می‌چپانند همه چیز را عوض می‌کند. آنها یکی نیستند.

او برای جنگ آمده است برای من

امید می‌تواند آدم‌ها را وادار به کارهای وحشتناکی کند.

من مدت خیلی زیادی از لحاظ روحی آسیب دیده بودم.

من چیزی نیستم جز پیامد فاجعه.

سخت است با دنیا مهربان باشی وقتی تنها احساسی که در عمرت داشته‌ای نفرت باشد. سخت است خوبی دنیا را ببینی وقتی تنها چیزی که در عمرت دیده‌ای وحشت باشد‌.

-حقیقت یاداوری دردناکیه که چرا میخوام توی دروغ زندگی کنم.

تو ویرانم میکنی