بریده‌های کتاب ماهی ها به دریا بر می گردند

استودعک الله الذی لاتضیع و دائعه تو را به خدا می‌سپارم او هیچ وقت امانتدار بدی نیست

خیلی‌ها فکر می‌کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده، ولی اینطور نیست. هرکدام این جوان‌ها را که از دست می‌دهیم، تکه‌ای از قلبمان کنده می‌شود. آدم هیچ‌وقت به از دست دادن عادت نمی‌کند.به آوارگی و ویرانی عادت نمی‌کند. فقط چاره‌ای به جز صبر ندارد. می‌دانی تا امروز ما چند قربانی در راه آزادی حاکمان و در مسیر اسلام داده‌ایم؟

اسرائیل فکر می‌کند صاحب جان و مال و خاک ماست. نمی‌داند که فقط برده شیطان است، هم شیطان رجیم هم شیطان بزرگ آمریکا

اما پناهگاه همه ما خداست!

خیلی‌ها فکر می‌کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده؛ ولی این طور نیست. هرکدام این جوان‌ها را که از دست می‌دهیم، تکه‌ای از قلبمان کنده می‌شود. آدم هیچ‌وقت به از دست دادن عادت نمی‌کند. به آوارگی و ویرانی عادت نمی‌کند. فقط چاره‌ای به جز صبر ندارد.

چه‌طور می‌شود چهار، پنج نسل از مردم یک سرزمین درگیر یک جنگ باشند؟ اسیر یک دشمن سمج و زبان‌نفهمِ مشترک؟ چه طور می‌شود همه‌ی دنیا فقط بنشیند و تماشاچی این نمایش دلخراش باشد؟

شدت دردت چقدر است وقتی کشورت اشغال شده؟ شدت دردت چقدر است وقتی ناگهان به خودت می‌آیی و می‌بینی پناهجو شده‌ای؟ شدت دردت چقدر است وقتی قانونگذار آرزوهایت را دزدیه؟ شدت دردت چقدر است؟

کلمه آواره و پناهنده زنگ می‌شود توی سرم. چه طور می‌شود با تفنگ بیایی بالای سر یک نفر، از خانه خودش بیرونش کنی ، خانه‌اش را خراب کنی، ناچارش کنی که برود کمی آن طرف‌تر از روستایش، توی چادری که روی خاک کشور خودش برپا شده زندگی کند و بعد اسمش را بگذاری آواره و پناهنده و خیال خودت را راحت کنی

خیلی‌ها فکر می‌کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده، ولی این طور نیست. هر کدام این جوان‌ها را که از دست می‌دهیم، تکه‌ای از قلبمان کنده می‌شود. آدم هیچ‌وقت به از دست دادن عادت نمی‌کند. به آوارگی و ویرانی عادت نمی‌کند. فقط چاره‌ای به جز صبر ندارد.

مادر ابوحامد زن مهربانی بود. هیچ‌وقت با هم مشکلی نداشتیم. اوایل ازدواج، سر بارداری ریحان که ابوحامد زندانی بود، جر و بحث‌هایی بینمان شد. همان موقع، سر نماز ظهر، از خدا خواستم که مهرش را هر طور شده بیندازد توی دلم. از آن ظهر به بعد، قلب‌هایمان به هم نزدیک شد.

از کوچۀ خودمان که خارج شدیم، خیالمان کمی راحت شد. توی کوچه های بعدی، مردم برایمان آب می آوردند و بچه ها را بغل می کردند. نزدیک خانۀ مادرم که شدیم، پدرم را دیدم. از دیوار سرک می کشید و منتظر ما بود. اشاره کرد که اینجا امن نیست و بروید خانۀ همسایه. می بینی دخترم؟ اسرائیل می خواهد همۀ دنیا برای ما ناامن باشد؛ حتی خانۀ پدری مان.