بریده‌های کتاب به زبان مادری گریه می کنیم

بسیاری بر این باورند که آدمی چیزی نیست جز زبانش و در پاره‌ای موارد «زبان درازی‌هایش»؛ همان لحظاتی که چشم در چشم زبان می‌ایستد و به زورآزمایی دعوتش می‌کند.

حیوانات از موهبت آتش، کامل‌ترین سرپناه ممکن، بی‌بهره‌اند؛ از تنها چیزی که می‌تواند لانه را «خانه» کند. ما آدم‌ها داستان را از برکت آتش داریم که بهترین حائل ممکن است.

او از زبان مادری‌اش دست می‌شوید تا از گریه دست شسته باشد، و از گریه دست می‌شوید چون فقط وقتی گریه را بس کنی، می‌توانی بنویسی‌.

نوشتن در واقع یک جور دزدی است. کلمه‌هایی را که برای گفتن حرفت لازم داری از جیب زبان می‌دزدی. فقط همان کلمه‌ها را. نه حتی یک کلمه بیشتر.

نویسنده صرفا کسی نیست که می‌نویسد؛ کسی است که نوشتن برایش تنها شکل هویت شده است.

همه پریدند، جز من: تنها مرد در جمع کودکان، تنها بزدل در جمعِ قهرمانان، تنها هشیار در جمع سرمستان.

خواننده‌ای که مفتون کتاب و مجذوب خیل کلمه‌هایش می‌شود، حتی اگر بدترین کتاب دنیا در دستش باشد، صبورانه منتظر می‌ماند؛ منتظر جمله‌ای که همه چیز را روشن می‌کند.»

کسی که می‌خواند از واقعیت دست می‌کشد و غرق نوشته می‌شود. او با رخنه در دنیای بسته و محصور روی کاغذ، چشم بر جهان بیرونی می‌بندد.

خواندن اساساً فعالیتی شبانه است، حتی اگر روزها انجامش بدهی.

سال‌های زیادی گذشته اما من هنوز هم صبحِ خیلی زود، وقتی همه خواب‌اند، بیدار می‌شوم تا بنویسم. انگار نوشتن کاری نیست که بشود آشکارا و در روشنایی روز انجامش داد. انگار کاری یواشکی است. من برای فرار از حس همیشگی خفقان، دنبال سکه‌های مناسب می‌گردم‌.

تنها مقصود نوشتن تسکین درد فقدانِ چیزی خواندنی است. وقتی جایی خالی، جای خالی کتابی خاص، را در کتابخانه‌مان می‌بینیم دلیل کافی داریم که قلم برداریم و به برازنده‌ترین شکل ممکن خودمان آن را بنویسیم. نوشتن برای جبران کاستی‌ها. نوشتن برای استمرار خواندن.

تنها مقصود نوشتن تسکین درد فقدان چیزی خواندنی است.

نوشتن برای جبران کاستی ها.

نوشتن برای استمرار خواندن.

... کتاب، این چیز نسبتا ساده، چه تاثیری روی آدم ها می گذارد.

کتاب یک جورهایی محافظ بهترین خصلت‌های ما بود.

کتاب هم به بخش بی‌دفاع و آشکار وجودمان متعلق بود و لگدکوب کردنش، مخصوصا اگر باز بود، به این می‌ماند که صورت‌مان را به بدترین شکل ممکن از ریخت بیندازند.

البته اساسا تقدیر نویسنده همین است چون هر قصه زاییده‌ی فرو بلعیدن فریادی از سر وحشت یا حیرت است، و درست همین جاست -در همین فضای آنیِ بازشده به سبب غیاب فریاد یا گریه- که چند کلمه از قلم چکه می‌کنند. و بعد آب‌ها از آسیاب می‌افتند.

این مرد روح ندارد چون لهجه شاید آخرین جان پناه روح باشد و او لهجه‌اش را خود خواسته با نقاب لهجه‌ای ساختگی پوشانده و حتی وقتی تنهاست، نمیتواند نقابش را بردارد. او فقط زبان مادری‌اش را تلف نکرده، بلکه کلامش را به هر زبانی که حرف بزند، تلف کرده. اصلا شاید شیطان خود او باشد.