به نظر می‌رسد که چون خوابگردان زندگی می‌کنیم. تمام حرکات ما در زندگی مکانیکی‌ است و به همین دلیل کمترین ارزشی ندارد. ما در خواب زندگی می‌کنیم. اگر حرکات، افکار و احساسات‌مان مکانیکی شده، برای آن است که ما خود را به شمار اندکی از «حالات» و حرکات، که ما را در پوسته‌ای محبوس می‌کند، محدود کرده‌ایم. پس لازم است که از این وضع خارج شویم. خروج از آن فقط از طریق «فراخوان خویشتن» ممکن است.

" ما به زندگی کردن روز به روز بسنده می‌کردیم. " آدم‌هایی هستند که عکس‌های هر لحظه‌ی زندگی‌شان را در آلبوم می‌چسبانند و به شما نشان می‌دهند. آن‌ها این امکان را دارند که همیشه دوربینی در دسترس داشته باشند که کار شاهد را برایشان انجام دهد.

فکر می‌کردم که عشق وحدتم می‌بخشد، اما زنان تکه‌تکه‌ام کردند.

من صاحب هیچ چیز در دنیا نیستم جز چشمانت، و غم چشمانت...

ای که در چشمانت دریاچه‌های جنوب را اندوخته‌ای! پیوسته با من باش، تا دریا هم پیوسته آبی بماند.