بریده‌های کتاب ام علاء؛ روایت زندگی‌ ام‌ الشهداء فخرالسادات طباطبایی

مامه می گفت: " هر چیزی از امیرالمؤمنین بخواید جواب رد نمی ده."

🪴سلول از دریچه ی چشم های ام علاء جای بدی نبود، بلکه رحمتی بود که رزق عظیمی به دنبال داشت.

من اگه این تسبیح رو از خودم جدا کنم گم می‌شم. موقع ذکر گفتن دستم تو دست خداست، پس هیچ وقت گم نمی‌شم. با خوشحالی گفتم : بی بی، منم دست خدا رو گرفتم. . خودم چسباندم به مشبک های ضریح. دست بی بی رها کرده بودم. به تسبیح توی دستم خیره شدم. با خودم گفتم : دیگه گم نمی شم.

گاهی سجده‌های ناگهانی انجام می‌داد، بدون آنکه در نماز یار روی سجاده باشد. وقتی علتش را پرسیدم، با همان طرح لبخندی که در کودکی در صورتش دیده بودم، پاسخم را داد و گفت:" در طول روز هر وقت یاد نعمت‌هایی که خدا به من داده می‌افتم، فورا سجده می کنم. اینکه من زنده هستم، نفس می کشم، حرف می زنم، راه می رم، می بینم، می شنوم، میخورم یا می خوابم و خیلی چیزهای دیگه. هر چقدر سجده کنم و از خدا تشکر کنم باز هم کمه."

مامه می‌گفت : هر چیزی از امیرالمومنین بخواهید جواب رد نمیده. خواسته‌هایم رنگ و بوی دنیایی نداشت. به قول مامه باید از آدم‌های بزرگ چیزهای بزرگ بخواهید. چیزهایی که ماندنی باشد

(ام علاء) گفت: " محسن! بی تابی نکن. یادت باشه همیشه صبور باشی و شکور. من هر چه دارم از صبر دارم. خدا چیزهایی به من داده که روز قیامت می فهمید. به هر چیزی که خدا برات مقدر کرده راضی باش و مطمئن باش سختی ها رو برات جبران می کنه."

🪴احترام و نجابت از کلمات مامه می‌بارید. یاد گرفتم چطور باید با اهل بیت علیهم السلام صحبت کنم، اما نکته ای را که از صحبت های مامه درک کردم، این بود که آن قدر مقتدرانه حرف می‌زد که مطمئن بود حاجتش را می‌گیرد.

🪴چشم های سید باقر پر از اشک شد و صدایش بغض آلود رو کرد به همسرم و گفت: من زیاد مادرم رو ندیدم. چون پانزده ساله که بودم راهی زندان شدم به خانواده‌ام تا مدت‌ها از من بی‌خبر بودن. فقط می گم که مادرم زن عجیبی بود، با یک صبر عجیب‌تر.

برای زیارت آداب خاصی داشتم. حین سفر دور هم بودن و شلوغ کاری را دوست دارم اما پای زیارت که پیش می‌آید دلم می‌خواهد خودم باشم و خودش. رسیدم روبروی ضریح. دست‌هایی که به پنجره گره خورده بودند و به این راحتی جدا نمی‌شدند. درست یا غلطش را نمی‌دانم، اما معمولاً تلاشی برای رفتن کنار ضریح توی آن ازدحام نمی‌کنم. معتقدم گره را باید با دل زد نه با دست. حرف‌هایم را زدم و از دردهایم گفتم. امام صبورانه شنید.

.. ( ام علاء) گفت:" آره، بی بی! قطعا جای امام حسین تو بهشته. ولی ما می دونیم که چطور شهیدش کردن. می دونیم که چقدر به خودش و خانواده ش ظلم کردن. لب تشنه، تو اون کویر داغ، بعد هم یکی یکی فرزندانش رو جلوی چشمش شهید کردن. گریه ی ما به خاطر این همه ظلم در حق پسر فاطمه س، حسنا! امام حسین این اشک ها رو خوب می خره از ما. این اشک ها و روضه ها و نوحه خوانی ها یعنی اینکه ما تا قیامت ظلمی که دشمن در حق اهل بیت کرده رو فراموش نمی کنیم. یعنی اینکه ما خون خواه خون امام حسینیم. بچه هامون توی این روضه ها تربیت می شن. اگه این اشک ها قطع بشه تربیت حسینی هم فراموش می شه، حسنای من!"

🪴هشت سال از اسارتم گذشته بود و حتی یک بار هم ملاقاتی نداشتم. نوجوان پانزده ساله‌ای بودم که بی‌دلیل سال‌های پرشور نوجوانی را کنج زندان صدام سپری می‌کرد. جرمم فقط این بود که از طلاب نجف بودم و برادرانم فعالیت‌های سیاسی و مبارزاتی داشتند. این رویه صدام بود که حتی از بی‌گناه‌ترین و کوچک‌ترین فرد خانواده‌ هم نمی‌گذشت.

نیمه‌های شب سجاده را پهن کردم. چادر نمازم را انداختم روی سرم. دردی عمیق تمام وجودم را پر کرد... پسرم توی آغوشم نبود. سرم را گذاشتم روی مهر و بلند بلند گریه کردم. یاد حرف‌های زن دایی افتادم. چند بار با خودم تکرار کردم : " برای طفل رباب گریه کن ، خدیجه"

سال‌ها بعد، وقتی برای اولین بار چشمم به کعبه افتاد، یاد حاجت گرفتن آن روز مامه افتادم. اینکه باید در دعا و خواستن از خدا زرنگی کنم و چیزی را بخواهم که ماندگار باشد.

🪴خاله ( ام علاء) از یاس و ناامیدی بدش می‌آمد. اعتقاد زیادی به دعا داشت و همیشه می‌گفت دعا صخره را سوراخ می‌کند.

بی بی گاهی سجده‌های ناگهانی انجام می‌داد بدون آنکه در نماز یا روی سجاده باشد وقتی علتش را پرسیدم گفت: طول روز هر وقت یاد نعمت‌هایی که خدا به من داده می‌افتم، فورا سجده می‌کنم. اینکه من زنده هستم ، نفس می‌کشم، حرف می‌زنم، راه می‌روم ، می‌بینم، می‌شنوم، می‌خورم یا می‌خوابم...

🪴(سید حسن قبانچی_همسر اُم عَلاء): با لحن آرامی گفت: دیروز عصر مسحد کوفه بودم. دلم که می‌گیره میرم اونجا، باجی! ولی وقتی یادم میفته امیرالمومنین علیه السلام از شدت تنهایی با چاه درد و دل می‌کرد، دلم بیشتر می‌گیره. باجی، دارم نهج البلاغه رو حفظ می‌کنم. دلم می‌خواد یکی بشم مثل سید جمال الدین اسدآبادی. دلم می‌خواد غربت علی علیه السلام رو فریاد بزنم. به نظرتون من با این همه کار، فرصت ازدواج دارم؟

🪴مادر تا قیامت مادر است. حتی اگر بچه‌اش پا به سن بگذارد، دلسوزی مادرانه اش ترک نمی‌شود.

گفتم:" خب بی بی! جای امام حسین هم خوبه. چرا براشون گریه می کنید؟" بی بی .....گفت:" آره، بی بی! قطعا جای امام حسین تو بهشته. ولی ما میدونیم که چطور شهیدش کردن. میدونیم که چقدر به خودش و خانوادش ظلم کردن. لب تشنه، تو اون کویر داغ، بعد هم یکی یکی فرزندانش رو جلوی چشمش شهید کردن. گریه ما بخاطر این همه ظلم در حق پسر فاطمه س، حسناء! امام حسین این اشک ها رو خوب میخره از ما. این اشک ها و روضه ها و نوحه خوانی ها یعنی اینکه ما تا قیامت ظلمی که دشمن در حق اهل بیت کرده رو فراموش نمی کنیم. یعنی اینکه ما خون خواه خون امام حسینیم. بچه هامون توی این روضه ها تربیت می شن. اگر این اشک ها قطع بشه تربیت حسینی هم فراموش می شه، حسنای من!"

یک بار که پدرم رو در حال خوندن نماز شب دیدم، نمازش که تمام شد، کنارش نشستم و گفتم : کاش جای شما بودم پدر. بچه داری فرصت عبادت رو از من گرفته پدرم لبخندی زد و گفت : فخریه موافقی مبادله کنیم؟ ثواب بچه‌داری تو مال من، ثواب نمازهای شبم مال تو. بدون فوت وقت گفتم : موافقم. پدرم پیشونیشو گذاشت روی مهر و چند دقیقه بعد سرش رو برداشت و گفت : ضرر کردی دخترم ثواب تربیت اولاد خیلی زیاده

سه سال و نیم در زندان بودم. دو سال بدون ام علاء که خیلی سخت گذشت. یک سال و نیم هم همراه ام علاء که توانستم رشد کنم و درس بگیرم؛ درس صبوری و گذشت. سلول از دریچه چشم های ام علاء جای بدی نبود، بلکه رحمتی بود که رزق عظیمی به دنبال داشت و من بعد ها به این نتیجه رسیدم.