بریده‌های کتاب سه قطره خون

به یاد دارم که شنیده ام وقتی دور کژدم آتش بگذارند خودش را نیش میزند ، آیا دور من یک حلقه آتشین نیست ؟!!

او تمام زندگی چشم بسته به دور خودش چرخیده بود مانند یابوی عصاری

آیا راست است؟ آیا ممکن است؟ آن‌قدر جوان، آن‌جا در شاه عبدالعظیم مابین هزاران مردهٔ دیگر، میان خاک سرد نمناک خوابیده... کفن به تنش چسبیده، دیگر نه توا بهار را می‌بیند و نه آخر پاییز را و نه رپزهای خفهٔ غمگین مانند امروز را، آیا روشنایی چشم او و آهنگ صدایش به کلی خاموش شد؟ اپ که آن‌قدر خندان بود ...! / داستان گرداب/

آیا چقدر از مردمان گاهی خودشان را از پرنده ای که در تاریکی شب ها ناله می‌کشد گم گشته تر و آواره تر حس می کنند؟ او دیگر هیچ عقیده ای را نمی توانست باور بکند.

ما همه‌مان تنهاییم، نباید گول خورد. زندگی یک زندان است؛ زندان‌های گوناگون. ولی بعضی‌ها به دیوار زندان صورت می‌کشند و با آن خودشان را سرگرم می‌کنند، بعضی‌ها می‌خواهند فرار بکنند. دستشان را بیهوده زخم می‌کنند و بعضی‌ها هم ماتم می‌گیرند ولی اصل کار اینست که باید خودمان را گول بزنیم. همیشه باید خودمان را گول بزنیم، ولی وقتی می‌آید که آدم از گول زدن خودش هم خسته می‌شود.

همیشه پیش خودم گمان می‌کردم هر ساعتی که قلم و کاغذ بدستم بیفتد چقدر چیزها که خواهم نوشت...

تو برای من مظهر کس دیگری بودی، می‌دانی هیچ حقيقتی خارج از وجود خودمان نیست، در عشق این مطلب بهتر معلوم می‌شود، چون هرکسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف می‌برد نه از زنی که جلو اوست و گمان می‌کند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.

پرنده‌ای که بدیار دیگر رفت برنمیگردد.

چون برای نخستین بار حس کرد که میان او و همهٔ کسانی که دور او بودند گرداب ترسناکی وجود داشته که تاکنون به آن پی نبرده بود. /داستان گرداب/

(به شب نشینی زندانیان برم حسرت که نقل مجلسشان بریده های زنجیر است) آهنگ دیگری به یاد آورد کمی بلند تر خواند: (دلم دیوانه شد، ای عاقلان، آرید زنجیری، که نبود چاره دیوانه جز زنجیر تدبیری)

تو برای من مظهر کس دیگر بودی، میدانی هیچ حقیقتی خارج از وجود خودمان نیست. در عشق این مطلب بهتر معلوم میشود، چون هر کسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف میبرد نه از زنی که جلو اوست و گمان میکند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.

دریغا که بار دگر شام شد ، سرا پای گیتی سیه فام شد ، همه خلق راه گاه آرام شد، مگر من که رنج و غمم شد فزون. جهان را نباشد خوشی در مزاج به جز مرگ نبود غمم را علاج چکیده است بر خاک سه قطره خون

" دريغا كه بار دگر شام شد ، " سراپاي گيتي سيه فام شد ، " همه خلق را گاه آرام شد ، " مگر من، كه رنج و غمم شد فزون . " جهان را نباشد خوشي در مزاج ، " بجز مرگ نبود غمم را علاج ، " وليكن در آن گوشه در پاي كاج ، " چكيده است بر خاك سه قطره خون "

این مردم ده را میگویی ? بیچاره ها ... از جانواران هم کمترند ، انچه که انها را اداره میکند ، اول شکم ، بعد شهوت است ، با یک مشت غضب و یک مشت باید و نباید که کورکورانه به گوش انها خوانده اند