افرادی که در دنیای انقلاب بزرگ شده بودند، چیز دیگری نمی‌شناختند، حزب را پدیده‌ای تغییر ناپذیر می‌پنداشتند و قبول می‌کردند، درست مثل آسمان، و علیه اقتدارش سر به طغیان برنمی‌داشتند، بلکه صرفاً می‌کوشیدند ازش در امان باشند، مانند خرگوشی که از چنگ‌سگ‌شکاری می‌گریزد.

با مشاهده‌ی جمله‌ی «دوستت دارم» میل به زنده ماندن از عمق وجودش فوران زده بود.

تو برای من مظهر کس دیگر بودی، میدانی هیچ حقیقتی خارج از وجود خودمان نیست. در عشق این مطلب بهتر معلوم میشود، چون هر کسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف میبرد نه از زنی که جلو اوست و گمان میکند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.

دلتنگی قلبم را می‌درد، اندوه آن را پاره‌پاره می‌کند. شما آن‌جا هلاک می‌شوید و همان‌جا در دل زمین خاک‌تان می‌کنند و هیچ‌کسی نیست که برای‌تان زاری کند!

پس دل‌تان نمی‌خواهد بروید و آن‌ها دارند به زور می‌برندتان، پس دل‌تان برایم می‌سوزد، پس دوستم دارید! اما پس از این چه، پس از این با چه کسی دم‌خور خواهید بود؟ حالا دیگر قلب کوچک‌تان اندوهگین و رنجور و سرد خواهد بود.