بریده‌های کتاب آئورا

آه، تا دنیا بمیرد چقدر طول می‌کشد؟

این خانه برای ما پر از خاطره است.مگر مرده ام را از اینجا بیرون‌ ببرند.

به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است.فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی تر میشود‌.

تمنا بندرگاه مبدأ و نیز مقصد نهایی این داستان است.

آن‌ها می‌خواهند ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

آيا كتابى بى‌پدر، مجلدی یتیم در این دنیا وجود دارد؟ کتابی که زاده‌ی کتاب‌های دیگر نیست؟ ورقی از کتابی که شاخه‌ای از شجره‌ی پرشکوه تخیل ادبی آدمی نباشد؟ آیا خلاقیتی بدون سنت هست؟ و باز، آیا سنت بدون نو شدن، آفرینشی جدید، نو رستن قصه‌های دیرنده، دوام می‌یابد؟

دیگر به ساعت نگاه نمیکنی، این شئ بی مصرف که به‌گونه ای ملال‌ آور زمان را هماهنگ با بطالت انسانی می‌سنجد، آن عقربه های کوچک که ساعاتی طولانی را نشان می‌دهند که ابداع شده‌اند تا پوششی باشند بر گذر واقعی زمان که با شتابی چنان هولناک و بی اعتنا می‌گریزد که هیچ ساعتی نمی‌تواند آن را بسنجد.

پیش از آنکه به درون بروی آخرین نگاه را از فراز شانه به صف بلند اتوموبیل های مانده در جا می‌اندازی، که خرخر می‌کنند، بوق می‌زنند و دود مسموم بی‌تابی خود را می پراکنند. می‌کوشی تصویری از این دنیای بی‌اعتنای خارج برای خود نگه داری.

به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

قبل از آنکه دوباره زاده شوی،باید بمیری...

آن‌ها می‌خواهند ما تنها باشیم، آقای مونترو. چون به ما می‌گویند انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود.

و لذتی احساس می‌کنی که پیش از این در نیافته‌ای، لذتی که می‌دانستی بخشی از توست اما تنها اکنون آن را به تمامی در می‌یابی، رهایش می‌کنی، آشکارش می‌کنی، چرا که این بار می‌دانی پاسخی خواهی یافت.