بریده‌های کتاب شازده کوچولو

نمی دانستم چطور باید خودم را به اش برسانم یابه اش بپیوندم... چه دیار اسرارامیزی است دیار اشک!

فراموش کردنِ یک دوست به راستی غم انگیز است.

آتش فشان های خاموش هم می‌توانند از نو بیدار شوند.

فقط با چشم دل می توان درست دید. اصل مطلب از چشم های توی صورت پنهان می ماند.

جز با چشم دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید.نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند.

روباه آهی کشید و گفت: ـ هیچ چیز کامل نیست.

به آدم‌بزرگ‌ها بگویی: «یک خانه‌‌ی آجری قرمز و قشنگ دیدم که پنجره‌هایش پر از شمعدانی و پشت بامش پر از کبوتر بود»، محال است که هیچ تجسمی درباره‌ی این خانه در ذهنشان به‌وجود بیاید. باید به آن‌ها بگویی: «خانه‌ای دیدم که صدهزار فرانک می‌ارزه». تا با هیجان فریاد بکشند: «وای چقدر قشنگه»!

- میدونی وقت هایی که آدم خیلی ناراحته، دیدن غروب خورشید رو دوست داره.

آدم ها این حقیقت را فراموش کردند: « آنچه که مهم است با چشم دیده نمیشود. »

شازده کوچولو از گل سرخ پرسید: آدم ها کجایند؟ گل گفت : باد به اینور و آنورشان می برد، این بی ریشگی حسابی اسباب دردسرشان شده.

شازده کوچولو گفت: آدم‌ها کجا هستند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

مار گفت:درمیان آدم ها هم که باشی ، باز کمی احساس تنهایی می کنی.

چیزی که مهم است، دیده نمیشود.

دواجار شازادە چکۆلە بە قسە هاتەوە:  ”مرۆڤەکان لە کوێن؟ لە بیاباندا کەمێک هەست بە تەنیایی دەکەی...”  مارەکە گوتی: ”لای مرۆڤەکانیش هەست بە تەنیایی دەکەی...”

محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل تر است. اگر توانستی درمورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه ی تمام عیاری.

دست آخر شازده کوچولو در آمد که: آدم‌ها کجاند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

بچه‌ها باید نسبت به آدم بزرگ‌ها گذشت داشته باشند.