بریده‌های کتاب شازده کوچولو

می دانی...وقتی غمگینی،تماشای غروب خورشید خیلی لذت دارد.

- اهلی کردن یعنی چی؟ روباه گفت: -چیزی است که پاک فراموش شده. معنیش ایجاد علاقه کردن است. - ایجاد علاقه کردن؟ روباه گفت: -معلوم است، تو الآن واسه من یک پسربچه‌ای مثل صدهزار پسر بچه‌ی دیگر؛ نه من هيچ احتیاجی به تو دارم نه تو هيچ احتیاجی به من، من هم برای تو یک روباه هستم مثل صدهزار روباه دیگر. اما اگر منو اهلی کردی هر دوتامان به هم احتیاج پیدا می‌کنیم؛ تو برای من میان عالم موجود یگانه‌یی می‌شوی، من برای تو.

اکنون شش سال است که دوست من با گوسفندش رفته است ،من اگر در اینجا سعی می‌کنم بتوانم او را توصیف کنم برای این است که فراموشش نکنم؛ جای تاسف است که دوست فراموش بشود.

روباه گفت: آدما این واقعیت رو فراموش کردن، اما تو نباید فراموش کنی... تو تا آخر عمر مسئول چیزی هستی که اهلیش کردی، تو مسئول گلت هستی...

شازده کوچولو فقط یک داستان نیست بلکه خود زندگی میباشد

نمی دانستم چطور باید خودم را به اش برسانم یابه اش بپیوندم... چه دیار اسرارامیزی است دیار اشک!

فراموش کردنِ یک دوست به راستی غم انگیز است.

آتش فشان های خاموش هم می‌توانند از نو بیدار شوند.

فقط با چشم دل می توان درست دید. اصل مطلب از چشم های توی صورت پنهان می ماند.

جز با چشم دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید.نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بیند.

روباه آهی کشید و گفت: ـ هیچ چیز کامل نیست.

به آدم‌بزرگ‌ها بگویی: «یک خانه‌‌ی آجری قرمز و قشنگ دیدم که پنجره‌هایش پر از شمعدانی و پشت بامش پر از کبوتر بود»، محال است که هیچ تجسمی درباره‌ی این خانه در ذهنشان به‌وجود بیاید. باید به آن‌ها بگویی: «خانه‌ای دیدم که صدهزار فرانک می‌ارزه». تا با هیجان فریاد بکشند: «وای چقدر قشنگه»!

- میدونی وقت هایی که آدم خیلی ناراحته، دیدن غروب خورشید رو دوست داره.

آدم ها این حقیقت را فراموش کردند: « آنچه که مهم است با چشم دیده نمیشود. »

شازده کوچولو از گل سرخ پرسید: آدم ها کجایند؟ گل گفت : باد به اینور و آنورشان می برد، این بی ریشگی حسابی اسباب دردسرشان شده.

شازده کوچولو گفت: آدم‌ها کجا هستند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

مار گفت:درمیان آدم ها هم که باشی ، باز کمی احساس تنهایی می کنی.