بریده‌های کتاب شازده کوچولو

شازده کوچولو گفت: آدم‌ها کجا هستند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

مار گفت:درمیان آدم ها هم که باشی ، باز کمی احساس تنهایی می کنی.

چیزی که مهم است، دیده نمیشود.

دواجار شازادە چکۆلە بە قسە هاتەوە:  ”مرۆڤەکان لە کوێن؟ لە بیاباندا کەمێک هەست بە تەنیایی دەکەی...”  مارەکە گوتی: ”لای مرۆڤەکانیش هەست بە تەنیایی دەکەی...”

محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل تر است. اگر توانستی درمورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه ی تمام عیاری.

دست آخر شازده کوچولو در آمد که: آدم‌ها کجاند؟ آدم تو کویر یک خرده احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: پیش آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی.

بچه‌ها باید نسبت به آدم بزرگ‌ها گذشت داشته باشند.

... وقتی آدم دلش یک عالم غصه داشته باشد، خوشش می آید به تماشای غروب ها بنشیند...

روباه گفت: آدم‌‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به آنی که اهلی کردی مسئولی. تو مسئول گلتی...

وای از این دنیای اشک، که چقدر راز آلود است.

خونه، ستاره ها، بیابون... چیزی که اونارو زیبا می‌کنه نادیدنیه!

حس کردم باید خیلی مواظبش باشم؛ به شعله چراغی می‌مانست که یک وزش باد هم می‌توانست خاموشش کند.

گمان می کنم شازده کوچولو برای فرارش، از مهاجرت پرنده های وحشی استفاده کرده بود.

این کار مشکل‌تر هم هست‌.محاکمه کردن خود از محاکمه کردن دیگران خیلی مشکل‌تر است.اگر توانستی در مورد خودت قضاوت درستی بکنی معلوم می‌شود یک فرزانه تمام عیاری.

شازده کوچولو گفت: مردم کجا هستند؟ آدم در بیابان نسبتا احساس تنهایی می‌کند. مار گفت: در میان آدم‌ها هم که باشی، احساس تنهایی می‌کنی.

ئەو نەیدەزانی کە دنیا بۆ پاشاکان زۆر سادەیە؛ خەڵکی هەموو ڕەعیەتن.