به آدم‌بزرگ‌ها بگویی: «یک خانه‌‌ی آجری قرمز و قشنگ دیدم که پنجره‌هایش پر از شمعدانی و پشت بامش پر از کبوتر بود»، محال است که هیچ تجسمی درباره‌ی این خانه در ذهنشان به‌وجود بیاید. باید به آن‌ها بگویی: «خانه‌ای دیدم که صدهزار فرانک می‌ارزه». تا با هیجان فریاد بکشند: «وای چقدر قشنگه»!

می فرمایید صبوری کنیم،چشم!صبوری می کنیم و دل می کشیم... همین صبوری ها،شب که بیگم باجی چراغ می کشد،می شود فکر، می شود خیالات،می شود بخار،از دیده روان می شود. و تا می آییم به خود بجنبیم،می بینیم باید بالش را برگردانیم تا گل های خنک پشتش را هم به آب دیده،آبیاری کنیم...(❤️‍🩹

عشق نیاز به هیچ تعریف و توصیفی ندارد،عشق به خودیِ خود یک دنیاست. یا درست در مرکزش هستی یا خارج از آن، در حسرتش...!