بریده‌های کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

مرداب حقیقت مرگ را می‌شناسد ، نیاز ندارد ان را به مانند یک تراژدی و نه حتی یک گناه تعریف کند .

با مصائب زندگی، چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

تنهایی‌اش بیشتر از آن شده بود که بتواند تحملش کند. آرزو داشت صدای کسی را بشنود، حضور کسی را حس کند و با کسی تماس داشته باشد اما بیشتر از همه آرزو داشت بتواند از قلبش محافظت کند.

مادر گفته بود زنها بیشتر از اینکه به مردان نیاز داشته‌ باشند، به یکدیگر نیاز دارند اما هرگز نگفته بود چطور وارد گروه انها بشود... .

هرگز دست کم نگیر قلب را ، که قادر است کارهای کند که ذهن تصورش را نمیکند. قلب به همان خوبی که احساس میکند فرمان می‌دهد وگرنه تو چطور می‌توانی توصیف کنی راهی که من برگزیده ام تو برگزیده ای ، راه طولانی که این مسیر همراه داشت ..

چیزی خواند که مایه‌ی تسلی زنان بود.طبیعت آن قدر بی‌پرواست که مطمئنا کاری می‌کند که نرهایی که علائم غیرصادقانه می‌فرستند یا از یک ماده سراغ ماده‌ای دیگر می‌روند، تقریبا همیشه تنها بمانند.

شاید بعضی رویاها فقط باید فراموش می شدند...!

آه، چه وقت دریاچه ی تاریک را خواهم دید، و قایق سفید محبوبم را؟

او به‌دنبال آشیانه می‌گشت تا بتواند بال‌هایش را باز کند و همراه با عقاب‌ها به پرواز بپردازد.

غروب ها اغوا کننده اند پوشاننده مسیرها، پوشاننده دروغ ها. اهمیتی نمی‌دهیم که غروب اغوا کننده است، رنگهای شکوهمند ش را می‌بینیم و هرگز نمی‌دانیم خورشید افتاده است در پس زمین تا آن هنگام که سوختنش را ببینیم . غروب ها اغوا کننده اند پوشاننده حقایق پوشاننده دروغ ها

زندگی این مهارت را به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

با مصائب زندگی چهره ها تغییر می کنند اما چشم ها همان پنجره های همیشگی هستند که به درون باز می شوند.

کیا: "من هیچ وقت از آدمها چیزی نخواستم، امیدوارم دیگه منو به حال خودم بذارن...!"

"کیا تو نمیتونی از همه چی فرار کنی. گاهی وقتا، باید در مورد مسائل صحبت کنی. باید با مسائل روبرو بشی."

بخشی از وجود ما همیشه متعلق به گذشته‌مونه،گذشته ای که میگه باید چکار کنیم تا زنده بمونیم.

بعضی چیزا رو نمیشه توضیح داد،چه ببخشی چه نبخشی .من جواب مناسبی ندارم.شاید اصلا جوابی وجود نداشته باشه.