بریده‌های کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

کیا: من مادر رو می بخشم که گذاشت رفت اما نمی تونم بفهمم چرا برنگشت؟ چرا منو تنها گذاشت. شاید تو یادت نیاد اما بعد از اینکه اون رفت تو گفتی که یه ماده روباه وقتی داره از گرسنگی می میره، گاهی اوقات بچه شو ول می کنه. بچه ها می میرن اما ماده روباه زنده می مونه که وقتی شرایط بهتر شد دوباره تولید مثل کنه و بچه هاشو بزرگ کنه. جودی: من از اون موقع خیلی راجع بهش مطالعه کردم؛ در طبیعت همین رفتار سنگدلانه باعث میشه تعداد فرزندانی که اون مادر می تونه در طول زندگیش بیاره افزایش پیدا کنه. بنابر این ژن رها کردن فرزند در مواقع پر تنش نسل به نسل منتقل میشه! بعصی از رفتارهای انسان ها هم همینطوره؛ رفتارهایی که به نظر خشن میاد باعث بقای انسان در تمام مرداب هایی میشه که توش گرفتار بوده. بدون اون رفتارها ما الان اینجا نبودیم. ما هنوز اون غرایز رو توی ژنهامون داریم وقتی شرایط خاصی بهمون غالب بشه اون ویژگی هارو نشون می‌دیم. بخشی از وجود ما همیشه همونی که بودیم باقی می مونه. همونی که ناچار بودیم باشیم تا زنده بمونیم، مثلا زمان های خیلی دور… جایی که خرچنگها آواز می خوانند-با تخلیص و تغییر مختصر

بعضی از رفتارا که از دید ما خشن و نکوهیده به نظر میرسن، زندگی انسان رو نجات داده، بدون اونا، ما الان وجود نداشتیم. ما هنوز اون غریضه هارو توی ژن هامون داریم و وقتی شرایط خاصی پیش بیاد اونا خودشون خودشون رو بیان میکنن.

بخشی از وجود ما همیشه متعلق به گذشتمونه گذشته‌ای که میگه باید چی کار کنیم تا زنده بمونیم.

مرداب حقیقت مرگ را می‌شناسد ، نیاز ندارد ان را به مانند یک تراژدی و نه حتی یک گناه تعریف کند .

مادر گفته بود زنها بیشتر از اینکه به مردان نیاز داشته‌ باشند، به یکدیگر نیاز دارند اما هرگز نگفته بود چطور وارد گروه انها بشود... .

شاید بعضی رویاها فقط باید فراموش می شدند...!

با مصائب زندگی چهره ها تغییر می کنند اما چشم ها همان پنجره های همیشگی هستند که به درون باز می شوند.

کرم شبتاب به شوق معشوق می تابید اما اسرارش را تا روز مرگ در سینه نهان داشت آخرین لمس ناتمام ماند آخرین تلاش بی نتیجه و چشمانی هنوز او را می نگریستند تا زمان که خاموش شدند و نهایتا عشق ناتمام ماند

هیچکس سعی نمی‌کند ذهنش را پرورش بدهد. همه‌ی ما مثل زرافه هایی هستیم که از گردنشون برای رسیدن به برگای بالایی استفاده نمی‌کنن.

باید بگویم حالا که تمام شده احساس ارامش میکنم در پایان فقط میتوانستم احساس تأسف کنم برای آنهمه عمری دراز تر... بدرود

ترس وجودش را فرا گرفت، از جایی عمیق تر از دریا: ترس از دانستن این که باز هم تنها خواهد شد شاید برای همیشه؛ محکومیتی مادام العمر.

زندگی به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

تنها نبض زندگی بود که میزد، حتی اگر به بهای بعضی از بازیگرانش تمام میشد. زیست شناسی، درست و غلط را یک رنگ واحد میداند که مقابل نور های متفاوتی قرار گرفته اند.

برای شکست دادن تنهایی تا چه حد باید معامله کرد؟