بریده‌ کتاب‌های جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

کیا: من مادر رو می بخشم که گذاشت رفت اما نمی تونم بفهمم چرا برنگشت؟ چرا منو تنها گذاشت. شاید تو یادت نیاد اما بعد از اینکه اون رفت تو گفتی که یه ماده روباه وقتی داره از گرسنگی می میره، گاهی اوقات بچه شو ول می کنه. بچه ها می میرن اما ماده روباه زنده می مونه که وقتی شرایط بهتر شد دوباره تولید مثل کنه و بچه هاشو بزرگ کنه. جودی: من از اون موقع خیلی راجع بهش مطالعه کردم؛ در طبیعت همین رفتار سنگدلانه باعث میشه تعداد فرزندانی که اون مادر می تونه در طول زندگیش بیاره افزایش پیدا کنه. بنابر این ژن رها کردن فرزند در مواقع پر تنش نسل به نسل منتقل میشه! بعصی از رفتارهای انسان ها هم همینطوره؛ رفتارهایی که به نظر خشن میاد باعث بقای انسان در تمام مرداب هایی میشه که توش گرفتار بوده. بدون اون رفتارها ما الان اینجا نبودیم. ما هنوز اون غرایز رو توی ژنهامون داریم وقتی شرایط خاصی بهمون غالب بشه اون ویژگی هارو نشون می‌دیم. بخشی از وجود ما همیشه همونی که بودیم باقی می مونه. همونی که ناچار بودیم باشیم تا زنده بمونیم، مثلا زمان های خیلی دور… جایی که خرچنگها آواز می خوانند-با تخلیص و تغییر مختصر

هیچکس سعی نمی‌کند ذهنش را پرورش بدهد. همه‌ی ما مثل زرافه هایی هستیم که از گردنشون برای رسیدن به برگای بالایی استفاده نمی‌کنن.

کرم شبتاب به شوق معشوق می تابید اما اسرارش را تا روز مرگ در سینه نهان داشت آخرین لمس ناتمام ماند آخرین تلاش بی نتیجه و چشمانی هنوز او را می نگریستند تا زمان که خاموش شدند و نهایتا عشق ناتمام ماند

باید بگویم حالا که تمام شده احساس ارامش میکنم در پایان فقط میتوانستم احساس تأسف کنم برای آنهمه عمری دراز تر... بدرود

بعضی از رفتارا که از دید ما خشن و نکوهیده به نظر میرسن، زندگی انسان رو نجات داده، بدون اونا، ما الان وجود نداشتیم. ما هنوز اون غریضه هارو توی ژن هامون داریم و وقتی شرایط خاصی پیش بیاد اونا خودشون خودشون رو بیان میکنن.

بخشی از وجود ما همیشه متعلق به گذشتمونه گذشته‌ای که میگه باید چی کار کنیم تا زنده بمونیم.

تنها نبض زندگی بود که میزد، حتی اگر به بهای بعضی از بازیگرانش تمام میشد. زیست شناسی، درست و غلط را یک رنگ واحد میداند که مقابل نور های متفاوتی قرار گرفته اند.

مرداب حقیقت مرگ را می‌شناسد ، نیاز ندارد ان را به مانند یک تراژدی و نه حتی یک گناه تعریف کند .

با مصائب زندگی، چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

تنهایی‌اش بیشتر از آن شده بود که بتواند تحملش کند. آرزو داشت صدای کسی را بشنود، حضور کسی را حس کند و با کسی تماس داشته باشد اما بیشتر از همه آرزو داشت بتواند از قلبش محافظت کند.

مادر گفته بود زنها بیشتر از اینکه به مردان نیاز داشته‌ باشند، به یکدیگر نیاز دارند اما هرگز نگفته بود چطور وارد گروه انها بشود... .

شاید بعضی رویاها فقط باید فراموش می شدند...!

زندگی این مهارت را به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

با مصائب زندگی چهره ها تغییر می کنند اما چشم ها همان پنجره های همیشگی هستند که به درون باز می شوند.

کیا: "من هیچ وقت از آدمها چیزی نخواستم، امیدوارم دیگه منو به حال خودم بذارن...!"