بریده‌های کتاب عادت می کنیم

اگر روزنامه را رستوران فرض کنیم،وبلاگ چراگاه است.

آرزو دوباره به تابلو نگاه کرد. کنار حوضِ آبی، لکهٔ سبز و سرخی بود که اگر از دور نگاه می‌کردی، بتهٔ سبزی می‌دیدی با گل‌های سرخ. اگر می‌رفتی از خیلی جلو نگاه می‌کردی، فقط لکه‌های سرخ و سبز می‌دیدی. به خودش گفت «شاید باید به زندگی از دور نگاه کنی. از خیلی جلو فقط لکه می‌بینی.»

«پریروزها یکجایی خواندم اگر روزنامه را رستوران فرض کنیم وبلاگ چراگاه است»

بعضی ها انگار به دنیا آمده اند برای چَشم گفتن ،بعضی ها هم چشم شنیدن..

مردم درباره دو چیز هیچوقت حرف راست نمی زنند. پول و درسخوان بودن بچه هایشان.

می‌بینی؟ ما به همین سادگی به همه چیز عادت می‌کنیم.

توی شکم ماه منیر که بودی خدابیامرز اسم بنگاه را کرد صارم و پسر. تو که به دنیا آمدی گفت: ″فرقش چی؟″ و اسم را عوض نکرد.» دست کشید به دامنش. «تو هم که تابلو را عوض نکردی.» نفس بلندی کشید. «به قول خودش، فرقش چی؟» پسته را توی دستش پوست کَند. «فقط کاش بود و می‌دید که فرقش هیچ‌چی.»

به خودش گفت:«شاید باید به زندگی از دور نگاه کنی. از خیلی جلو فقط لکه می‌بینی.»

خیلی از آدم ها رو دیدم که وقتی از کار یکی ایراد می‌گیرند یا پشت سر یکی حرف می‌زنند اگه بهشون بگی خُب، خودت هم که___ بِر و بِر نگات می‌کنن و میگن این فرق داره. برای شماها پیش نیومده؟