فصل ۸ام درباره‌ی عامل‌های انسانی بود. عامل انسانی منظور استاد و دانشجو هست. نکاتی در مورد فرایند گزینش دانشجو و استاد میگه که به نظرم شنیدنش خالی از لطف نیست هرچند چیزهایی که در مورد «انواع استعداد» میگه خیلی در عمل قابل استفاده نیست و صرفا محدودیت‌های ما در استعدادیابی رو نشون  میده. یک جای متن خیلی احساس نزدیکی کردم به نویسنده و عمیقا درک کردم چی میگه. حرفش این بود که دانشجوها نباید در فرایند جذب و گزینش استاد دخیل باشن و دلیلش اینه که متهم نباید قاضی خودش رو انتخاب کنه! گفت در چنین وضعیتی اساتید متظاهر و خودنما دل دانشجو رو به دست میارن و یه جورایی دانشجوها گول می‌خورن. از اون طرف تعداد کمی دانشجوی باذکاوا و دقیق هستن که توانایی ارزیابی اساتید رو دارن اما هیچ وقت موفق نمیشن نظر خودشون رو به اکثریت بقبولونن. اینجا بود که آه از نهادم درومد و یاد خاطرات نه چندان خوبم با استاد x و y افتادم :) علی ای حال، آخرای فصل هم مطالب جالبی در‌ مورد «آزمون پایانی» دوره‌های تحصیلی داشت و من از هر زاویه‌ای که خوندمش در مورد چیزی مثل پایان‌نامه مصداق داشت. خدا رو شکر موفق شدم در پایان‌نامه‌ی خودم ایدئال‌های یاسپرس رو برآورده و محقق کنم :) در کل حرف‌هایی که در مورد «گزینش» می‌زد خیلی برای من تداعی‌گر تکنیک‌ها و چم و خم اپلای برای دانشگاه‌های اروپایی بود و اصلا این یعنی «این سنت فلسفی» امتداد اجتماعی پیدا کرده. 
        

          این کتابم از اون کتاب‌های جذابی بود که با اشتیاق شروعش کردم ولی به دلیل مشغله‌ی زیاد نیمه‌کاره موند. هم ایده‌اش جذاب بود و هم متن جالبی داشت. به امید آن‌که ادامه‌اش بدم و تمومش کنم :)
        

          در راستای دعوا مذکور خوانده می‌شود.
یکی از مشکل‌هام با کتاب اینه که خوندنش هیچ زحمتی نمی‌طلبد. یعنی تا الان هیچی ازش یاد نگرفتم. 
تکرار و یک مفهوم را به صد جور گفتن....
زیادی بده! 

تا الان بگم مفصل بده. اصلا واقعا نه!