بریده‌های کتاب درد که کسی را نمی کشد: پنج جستار درباره ی گم شده های خلوت و شلوغی

نوشتن نوعی آزادی شخصی است. ما را از هویت انبوه‌سازی که اطرافمان میبینیم می‌رهاند. آخر سر اینکه، نویسنده‌ها برای این نمی‌نویسند که قهرمانان قانون‌شکن نوعی فرهنگ زیرزمینی و ممنوعه باشند بلکه در اصل می‌نویسند تا خودشان جان سالم به در ببرند، هر کسی می‌نویسد تا خودش را نجات دهد.

چطور می‌شود در چیزی که می‌نویسم بیشتر به نظر خودم واقعی بیایم تا در کالبد خودم؟ چطور می‌شود موقع خواندن کلماتی که فرد دیگری نوشته به او احساس نزدیکی بیشتری کنم تا وقتی که روبه‌رویش نشسته‌ام؟

دوستی دارم که همیشه می‌گوید خواندن و نوشتن نهایتا ربطی به مقوله تنهایی دارند. من هم کم‌کم دارم به همین نتیجه می‌رسم

هیچ کسی در دنیا نیست که شما ذره ذره ی خود واقعی اش را دوشت داشته باشید.

یکی از معماهای ادبیات این است که موضوع و امر شخصی آنگونه که هم توسط نویسنده و هم خواننده درک می شود، جایی خارج از کالبد هر دوی آنها روی یک جور صفحه واقع شده است.

درد اذیت می‌کند ولی نمی کشد:)