بریده‌های کتاب درد که کسی را نمی کشد: پنج جستار درباره ی گم شده های خلوت و شلوغی

همانطور که دوربین عکاسی تیغی به قلب هنرنقاشی‌ پرتره جدی فرو کرد، تلویزیون هم رمان گزارشگر اجتماعی را از پا درآورد.

وقتی خواندن آثار ادبی اساسا بیگانگی‌ات از جریان اصلی را عمیق‌تر می‌کند و این بیگانگی عامل افسردگی‌ات است، دیگر دشوار بتوان ادبیات را دوای درد دانست.

رمان‌نویس هر روز بیشتر از دیروز حرف برای گفتن خطاب به خواننده‌ای دارد که هر روز کمتر از دیروز وقت برای مطالعه دارد: از کجا می‌توان انرژی لازم برای تعامل با فرهنگی بحران‌زده یافت وقتی که عدم امکان تعامل با آن فرهنگ، خود بخشی از بحران است؟

نوشتن نوعی آزادی شخصی است. ما را از هویت انبوه‌سازی که اطرافمان میبینیم می‌رهاند. آخر سر اینکه، نویسنده‌ها برای این نمی‌نویسند که قهرمانان قانون‌شکن نوعی فرهنگ زیرزمینی و ممنوعه باشند بلکه در اصل می‌نویسند تا خودشان جان سالم به در ببرند، هر کسی می‌نویسد تا خودش را نجات دهد.

چطور می‌شود در چیزی که می‌نویسم بیشتر به نظر خودم واقعی بیایم تا در کالبد خودم؟ چطور می‌شود موقع خواندن کلماتی که فرد دیگری نوشته به او احساس نزدیکی بیشتری کنم تا وقتی که روبه‌رویش نشسته‌ام؟

هیچ کسی در دنیا نیست که شما ذره ذره‌ی خود واقعی‌اش را دوست داشته باشید. همین است که دنیای دوست داشتن نهایتاً دروغی بیش نیست. ولی ممکن است کسی باشد که شما به ذره ذره‌ی خود واقعی‌اش عشق بورزید. و همین است که عشق تهدیدی برای هستی نظام مصرفگرایی فناوری محور است.

دوستی دارم که همیشه می‌گوید خواندن و نوشتن نهایتا ربطی به مقوله تنهایی دارند. من هم کم‌کم دارم به همین نتیجه می‌رسم

هیچ کسی در دنیا نیست که شما ذره ذره ی خود واقعی اش را دوشت داشته باشید.

یکی از معماهای ادبیات این است که موضوع و امر شخصی آنگونه که هم توسط نویسنده و هم خواننده درک می شود، جایی خارج از کالبد هر دوی آنها روی یک جور صفحه واقع شده است.

درد اذیت می‌کند ولی نمی کشد:)