بریده‌های کتاب ته خیار (سی داستان)

- بگذار قصه ای برایت بگویم ، گوش کن: « یک روز مرد نابینایی کباب خرید.رفت توی مزرعه ای، نشست کنار جوی آبی ، بنا کرد به کباب خوردن . بوی پونه ، زمزمه ی جویبار ، آواز پرندگان ، نسیم نرم و خوش ، کباب داغ و نان نرم و گرم ، کیف داشت.مرد تکه ای از نان می کند و لقمه ای کباب می گذاشت لای نان ، تا می کرد و می گذاشت تو دهان ، می جوید و قورت می داد. یک بار که لقمه ای درست کرد و خواست به دهان بگذارد ، لقمه جنبید و قورقور صدا کرد. مرد نابینا گفت :« قورقورت را نمی شنوم . دارم کباب می خورم . همین.» لقمه ی جنبان را گذاشت توی دهانش و بنا کرد به جویدن . لقمه زیر دندان های مرد تسلیم شد و مرد به هیچ چیز جز کباب و نان تازه فکر نکرد. زندگی یعنی این .» استاد شربت سکنجبینش را تا ته خورد . حالش جا آمد . بلند شد رفت سر قلم و دواتش. روی صفحه بزرگ کاغذی درشت و زیبا نوشت: زندگی قورباغه ی زنده ای است که نابینایی آن را با اشتها می خورد .

اقدس تنها دختری نبود که خواستگارش را این جوری امتحان می‌کرد. بیش‌تر دختران آبادی زن کسانی می‌شدند که شب در تاریکی بروند قبرستان و سر خاک تازه‌ترین عزیز درگذشته‌شان میخ بکوبند و برگردند.

آدم وقتی خودش صدایی درمی‌آورد، هر جور صدایی باشد، کیف می‌کند. اما از صداهای دیگران خوشش نمی‌آید و فحش می‌دهد.

روی شاخه‌ی درخت توت کلاغی نشسته و با خود فکر می‌کند که: "این مردُم چرا می‌دوند، کجا می‌خواهند بروند؟." کلاغ آدم نیست که بداند، صبح تا شب باید بدود.

+ زندگی به خیار می‌ماند، ته‌اش تلخ است. - از قضا سرش تلخ است. مردم اشتباه می‌کنند. سروته خیار را اشتباه می‌گیرند. سر خیار آن جایی است که زندگیِ خیار آغاز می‌شود. یعنی از میان گُلی که به ساقه و شاخه چسبیده به دنیا می‌آید و لبخند نمی‌زند. رشد می‌کند پیش می‌رود تا جایی که دیگر قدرت قد کشیدن ندارد. می‌ایستد و دیگر هیچ، یعنی تمام‌. پایانِ زندگی خیار.

حرف من، این است. انسان به دنیا آمدم، و شما جناب استاد فرمودید در وجود هر انسانی شاعری پنهان شده. سرچشمه‌ی شعر در وجود همه هست. فقط باید بجوشد. شاعر بخروشد و شعر خود را در جویبار زندگی رها کند.

خواب می‌خواهم چه‌کار. وقتی ستاره ها و ماه بیدارند. وقتی جیرجیرک تا صبح می‌خواند. وقتی صدای نوک‌زدن دارکوب می‌آید. چرا بخوابم. شعر می‌آید تو سرم. سرم لب‌ریز می‌شود. بیرون می‌ریزد، می‌آید روی لب‌هایم، یواشکی قلم و کاغذ را از زیرِ بالشم برمی‌دارم و می‌نویسم.

+ کی گفته به جای از بین بردن دردها به آن‌ها بخندیم؟ _ دردها که تمام شدنی نیستند، یکی دو تا نیستند.