بریده‌های کتاب ته خیار (سی داستان)

آدم وقتی خودش صدایی درمی‌آورد، هر جور صدایی باشد، کیف می‌کند. اما از صداهای دیگران خوشش نمی‌آید و فحش می‌دهد.

روی شاخه‌ی درخت توت کلاغی نشسته و با خود فکر می‌کند که: "این مردُم چرا می‌دوند، کجا می‌خواهند بروند؟." کلاغ آدم نیست که بداند، صبح تا شب باید بدود.

+ زندگی به خیار می‌ماند، ته‌اش تلخ است. - از قضا سرش تلخ است. مردم اشتباه می‌کنند. سروته خیار را اشتباه می‌گیرند. سر خیار آن جایی است که زندگیِ خیار آغاز می‌شود. یعنی از میان گُلی که به ساقه و شاخه چسبیده به دنیا می‌آید و لبخند نمی‌زند. رشد می‌کند پیش می‌رود تا جایی که دیگر قدرت قد کشیدن ندارد. می‌ایستد و دیگر هیچ، یعنی تمام‌. پایانِ زندگی خیار.

حرف من، این است. انسان به دنیا آمدم، و شما جناب استاد فرمودید در وجود هر انسانی شاعری پنهان شده. سرچشمه‌ی شعر در وجود همه هست. فقط باید بجوشد. شاعر بخروشد و شعر خود را در جویبار زندگی رها کند.

خواب می‌خواهم چه‌کار. وقتی ستاره ها و ماه بیدارند. وقتی جیرجیرک تا صبح می‌خواند. وقتی صدای نوک‌زدن دارکوب می‌آید. چرا بخوابم. شعر می‌آید تو سرم. سرم لب‌ریز می‌شود. بیرون می‌ریزد، می‌آید روی لب‌هایم، یواشکی قلم و کاغذ را از زیرِ بالشم برمی‌دارم و می‌نویسم.

+ کی گفته به جای از بین بردن دردها به آن‌ها بخندیم؟ _ دردها که تمام شدنی نیستند، یکی دو تا نیستند.

شیر با آن عظمت اگر صبح زود بلند نشود و دنبال آهو سگدو نزند، از گشنگی می‌میرد. آهو اگر ندود، تند ندود، خودش را از این‌ور به آن‌ور پرت نکند با کله به زمین نخورد و تند پا نشود و ندود. تا عصر زنده نمی‌ماند. هم شیر باید بدود و هم آهو.

شنیده‌اید که هرکس تا سی‌و‌پنج سالگی ازدواج کرد، کرد. نکرد، هرگز نمی‌کند. هرکس تا چهل‌وپنج سالگی پولدار شد، شد. نشد، دیگر نمی‌شود. هرکس تا پنجاه سالگی رئیس شد، شد‌. نشد دیگر نمی‌شود. هرکس هم تا شصت‌وپنج سالگی مُرد، مُرد‌. نمرد دیگر نمی‌میرد.