بریده‌ای از کتاب ته خیار (سی داستان) اثر هوشنگ مرادی کرمانی

حرف من، این است. انسان به دنیا آمدم، و شما جناب استاد فرمودید در وجود هر انسانی شاعری پنهان شده. سرچشمه‌ی شعر در وجود همه هست. فقط باید بجوشد. شاعر بخروشد و شعر خود را در جویبار زندگی رها کند.