بریده‌ای از کتاب ته خیار (سی داستان) اثر هوشنگ مرادی کرمانی

آدم وقتی خودش صدایی درمی‌آورد، هر جور صدایی باشد، کیف می‌کند. اما از صداهای دیگران خوشش نمی‌آید و فحش می‌دهد.