بریده‌ کتاب‌های راض بابا: خاطرات شهیده راضیه کشاورز

«مامان،شهادتت مبارک!خداروشکر که به آرزوت رسیدی.» وقتی در مورد شهدا حرف می زد،گمان نمی کردم یکی از آن ها شود.گاهی غصه می خورد و می گفت:«مامان،وقتی توی خیابون یه صحنه هایی رو می بینم،با خودم می گم اینا چه جوری می خوان جواب خانواده شهدا و جانباز رو بدن؟اونا با ظاهری که برای خودشون درست می کنن،روی خون شهدا پا می ذارن.این مدادی که ما دست میگیریم و باهاش می نویسیم،تمام امکاناتی که داریم،همش رو مدیون خون شهدا هستیم.اگه اونا نجنگیده بودن،اگه از جون و مال و خانواده شون نگذشته بودن،اصلاً شرایط درس خوندن ما فراهم نمی شد.پس ما هم باید مراقب رفتارمون باشیم.» <به روایت مادر شهیده>

راضیه ساکتی؟ تو می‌خوای چه کاره بشی؟ راضیه که در حال بازی کردن با جلد کتابش بود سرش را بالا آورد نفس عمیقی کشید و به اطرافش نگاه کرد و بعد دوباره به کتابش چشم دوخت. _خانم من... من دوست دارم یکی از یاران امام زمان بشم.

بسم الله الرحمن الرحیم.راستش من...من یه ساعت قبل اذان صبح از خواب بیدار می شم و شروع می کنم به درس خوندن.بعد،نمازم رو می خونم و آماده میشم برای مدرسه اومدن.بعد از مدرسه هم که ساعت دو تعطیل می شیم،دوروز در هفته،کلاس زبان می رم و سه روز هم کلاس کاراته دارم. جنب و جوش بچه ها شروع شد.هر کس با نفر جلوییش پچ پچ می کرد. _وقتی هم می رسم خونه،یه کم استراحت می کنم و بعد شروع می کنم به درس خوندن و تست زدن کتابای تیزهوشان.دیگه ساعت یازده هم می خوابم. <صحبت های شهیده راضیه کشاورز بر سر صف صبحگاه مدرسه که به اصرار مدیر مدرسه انجام شد>

خم شدم و آرام گفتم:«راضِ بابا! تو قرار بود رئیس بیمارستان بشی.حالا خودت خوابیدی روی تخت؟» <به روایت پدر شهیده>

لطیف نباشی، هم‌جواری دوست ممکن نیست. عطر حرم هم کارش همین است. آینه در آینه، انگار همه جا انعکاس اوست. اینجا قدری درنگ می‌باید. فقط دیدن و حل شدن. وقتی یارش شدی، کنار ضریح و زیر زمین را توفیری نیست.

کاشکی هیچ وقت حضور امام زمان را ندیده نگیریم و از محضرش غایب نشویم، چرا که غیبت از ماست و حضور او همیشگی است...